Feeling Good vertelt een verhaal van onderdrukking en euforie
Van ontsnappen aan onderdrukking tot het vieren van een nieuwe dag: Feeling Good kent vele uitvoeringen. Sterren als Nina Simone, Muse’s Matthew Bellamy en Michael Bublé geven door de decennia heen de euforie achter deze klassieker elk een eigen, unieke invulling.
Het ontstaan van Feeling Good begint bij het Britse songwritersduo Anthony Newley en Leslie Bricusse. Deze namen doen misschien niet meteen een belletje rinkelen, maar de twee hebben een indrukwekkend CV. Zo schrijven Newley en Bricusse onder andere het toneelstuk Stop The World - I Want To Get Off uit 1961 en leveren ze de muziek voor Willy Wonka And The Chocolate Factory uit 1971.
The Smell of the Crowd
De Britse creatievelingen blinken niet alleen uit in het schrijven van scenario’s. Het zijn bijbehorende muziekstukken die het geheime wapen vormen en waarmee ze meermaals in de prijzen vallen. Newley mag in '63 een Grammy in ontvangst nemen voor Song of the Year met What Kind of Fool Am I? En Bricusse wint zijn allereerste Oscar voor Talk to the Animals, het nummer dat in '67 wordt gezonden door de Engelse acteur Reginald 'Rex' Harrison in de film Doctor Dolittle.
In de jaren 60 schrijven Newley en Bricusse nóg een musical samen, getiteld The Roar of the Greasepaint – The Smell of the Crowd (1964). In het stuk verkennen ze op komische wijze de Britse klassenstructuur aan de hand van de capriolen van twee personages: Sir, die alles heeft, en Cocky, die daarentegen niets heeft. Opnieuw is het de muziek, waaronder nummers als A Wonderful Day Like Today en Who Can I Turn To (When Nobody Needs Me), die de musical naar een hoger niveau tilt. Maar er is één track waarbij al dit succes later in het niet zal vallen. Voor de soundtrack van The Smell of the Crowd schrijven de mannen namelijk ook het geliefde Feeling Good.
Tussen angst en euforie
Op Broadway, waar de musical na een matig ontvangst in het Verenigd Koninkrijk voor het eerst hoge ogen gooit, wordt het nummer gezonden door de Amerikaanse zanger en acteur Gilbert Price. Hij speelt een zwarte man die, in een samenleving die bol staat van raciale en socio-economische ongelijkheid, tegen alle verwachtingen in een spel wint van twee witte mannen. Wanneer hij Feeling Good inzet, uit het personage van Price de blijdschap na zijn onverwachte overwinning. Maar in zijn uitvoering klinken toch ook de angst en frustratie rondom zijn situatie door.
Om deze inhoud te tonen moet je toestemming geven voor social media cookies.
De oorspronkelijke bestemming van Feeling Good verklaart de euforische toon van het nummer. Maar de versie die Price uitvoert, is nog niet zo overtuigend dat het meteen de wereld omverblaast.
Dé cover
Het is Nina Simone die van het veelbelovende nummer een hit weet te maken. Zij neemt haar cover op in New York met het oog op haar nieuwe album I Put a Spell on You. In samenwerking met componist Hal Mooney tovert ze het musicalnummer om tot de Feeling Good zoals wij het vandaag de dag kennen, inclusief jazzy blazers, scatting en ad libs. Dankzij haar rebelse uitvoering en drastische veranderingen ligt Feeling Good zo in lijn met haar eigen repertoire, dat het inmiddels moeilijk voor te stellen is dat het niet uit haar pen komt.
Om deze inhoud te tonen moet je toestemming geven voor social media cookies.
Simone zet in '64 de toon en haar interpretatie vormt een sjabloon voor nagenoeg alle artiesten die in haar voetsporen treden. Al zijn er een aantal muzikanten die een eigen draai aan het iconische nummer weten te geven.
Geïnspireerd door Nina Simone
Een van de meest memorabele uitvoeringen is toch wel die van Muse. Frontman Matt Bellamy vertelt in 2018 tijdens An Evening In Conversation With Muse tegen Radio X’s John Kennedy dat de band aanvankelijk weinig voelde voor een cover. "We waagden ons helemaal niet aan covers", vertelt hij. "We hadden allemaal in coverbands gezeten toen we jonger waren, dus we wilden onze eigen muziek maken." Toch weet de stem van Simone hem op andere gedachten te brengen. "Mijn toenmalige vriendin", herinnert hij zich, "haar favoriete artiest was Nina Simone, en ze luisterde er de hele tijd naar."
"Ik bleef dat nummer Feeling Good horen en ik dacht dat dat, met de vervormde baslijn van Chris, heel goed zou kunnen zijn." Dat gevoel laat hem - gelukkig - niet los en uiteindelijk covert Muse het nummer voor het eerst live tijdens BBC Exeter-sessie in het najaar van 1999. Waar de frontman lang twijfelde over het lied, zijn fans direct verkocht. 2 jaar later verschijnt Feeling Good dan ook op het doorbraakalbum van de band, Origin of Symmetry uit 2001.
Om deze inhoud te tonen moet je toestemming geven voor social media cookies.
Swingen met Michael Bublé
4 jaar na de populaire interpretatie van Muse, volgt een cover van Michael Bublé. Zijn swingende, opzwepende interpretatie valt opnieuw goed in de smaak. Net zoals Simone en de mannen van Muse is zijn cover goed voor een plekje in de NPO Radio 2 Top 2000.
Om deze inhoud te tonen moet je toestemming geven voor social media cookies.
