Arrested Developments Speech over het verhaal achter Ease My Mind en People Everyday

“Met Arrested Development wilde ik een familie vormen”, vertelt rapper Speech over de progressieve hiphop-formatie. Uit de groep ontstaat een soort gemeenschap, vertelt hij. “Iets anders wat daaruit is voortgekomen, is het presenteren van zwarte oplossingen. Want er speelde veel in de zwarte gemeenschap. Maar hiphop bood weinig oplossingen. Hiphop was vooral een oer-muziekstijl. Ik wilde er meer inleggen van onszelf als mens, dan als hiphopartiest. Uit al die dingen bij elkaar bestond Arrested Development voor mij.”

‘Ik ging mezelf omarmen’

Speech wordt eind jaren 60 geboren in Milwaukee. “Dat was statistisch gezien de slechtste plek voor zwarte mannen in de VS. Het grootste gevaar was racisme maar helaas ook de zwarte cultuur die steeds giftiger werd door crack”, legt hij uit. Zelf is hij als kind getuigen van angstaanjagende uitingen van haat en geweld. Als hij op 10-jarige leeftijd uit school komt - zijn ouders zijn nog niet thuis - merkt hij op dat het raam is ingeslagen. “Onze meubels waren weggehaald en boven op het huis gezet. Er was een swastika op de deur gekalkt. En op het speelplaatsje achter ons huis was alles met een moker kort en klein geslagen.”

Hoe ouder Speech wordt, hoe meer hij zich bewust wordt van de geschiedenis die hij als zwart persoon met zich meedraagt. “Ik ging houden van mijn huidskleur, mijn haar, mijn textuur en mijn kinky baard. Ik ging mezelf omarmen zoals ik was.” Iets wat lange tijd een no go was. “Je moest er witter uitzien, of meer Europees, of je beschaafder kleden, of wat dan ook.”

People Everyday

Naarmate de rapper zich meer bewust wordt, toont hij steeds vaker aan de buitenwereld dat hij trots is op zijn identiteit. “Anderen lachten ons daarom uit, mensen van onze eigen gemeenschap. Ze lachten ons uit en kraakten ons af. Ze keken neer op mijn uiterlijk. Ze hadden van die Jheri curls, die weelderige plakkrullen. Dat vonden zwarten een hele tijd mooi, maar ik had er niet zoveel mee.”

Op een dag – Speech is met zijn vriendin aan het chillen in een park – wordt hij lastiggevallen door een groepje mannen. Hij bezingt de ervaring in People Everyday. “Ik maak onderscheid. Eerst zijn het ‘brothers’, die lopen te stangen. Prima. In dat nummer probeerde ik heel bewust op drie soorten te blijven. Voor mij is een ‘nigga’ geen zwarte person. Een nigga vind ik een zwarte die zwelgt in het onderdrukt zijn. Een afrikaan is wat alle zwarten in feite zijn. We zijn van Afrikaanse afkomst. Zij zijn zich daarvan bewust geworden. Een zwart persoon is iets daar tussenin. Ze zwelgen er niet in, maar zijn ook niet geëmancipeerd, ze doen gewoon hun best. En in dit nummer probeer ik die drie uit elkaar te houden, die drie fase van iemands ontwikkeling.”

Nadat hij met een wapen is bedreigd, wordt het de artiest te heet onder de voeten en besluit hij Milwaukee achter zich te laten. Zijn angst om vermoord te worden blijkt helaas niet ongegrond: “Veel vrienden van me die wel in Milwaukee bleven zijn inderdaad vermoord. Dat had mij ook kunnen overkomen.” Speech zet koers naar Atlanta. “Want dat zou de hemel op aarde zijn voor zwarten. Meer kans op een baan, veel zwarten maakten het hier. Dat was ook echt zo.”

“Het Zuiden van de VS is gecompliceerd”, legt hij uit. Het zuiden van Amerika staat historisch gezien bekend om de katoenplantages, landbouw en natuur. “Maar het Zuiden staat ook voor negro-spirituals en kerkdiensten en gospelmuziek. Dat is er ook. Voor zwarten ligt daar hun geschiedenis”, vertelt de artiest. ”Maar in het Zuiden heerst ook racisme, tot op de dag van vandaag.”

Ease My Mind

Speech legt uit dat de dehumanisering van zwarte mensen, hen neerzetten als tweede- of derderangsburgers, ontstaat in de 17de eeuw. De trans-Atlantische slavenhandel was gruwelijk en onmenselijk. “Om het te rechtvaardigen zeiden de handelaars dat zwarten geen mensen meer waren. En dat je ze daarom gerust tot slaven mocht maken en ze als vee behandelen.” Eeuwen later is dat beeld nog altijd niet volledig de wereld uit. “Helaas zijn zwarte mensen nog heel lang daarna als onmenselijk afgeschilderd. Als dieren, en in het bijzonder als gewelddadig en lui. Niet in staat om iets intellectueels bij te dragen.”

Als oproep tot een tegengeluid schrijft Speech Ease My Mind. “In een van de teksten zing ik dat je er alert op moet zijn om die kwalificaties uit te bannen dat we minderwaardig zijn, anders accepteer je ze nog.”

“Als er alleen maar gangsta-rap is en mensen altijd met wapens zwaaien, of ze doen altijd respectloos tegen vrouwen, of ze verkopen altijd drugs, dan draagt dat bij aan het gevestigde beeld dat we minderwaardig zijn en nergens anders voor deugen. Die dingen houden elkaar in stand en zo wordt het een mantra en een ‘feit’ dat niet echt waar is.” Speech ziet het als artiest zijnde als zijn taak om die stereotypen uit te bannen en meer waarheidsgetrouw beeld te schetsen. Mantra’s als ‘black is beautiful’ zijn volgens de zanger nodig om je eraan te herinneren dat je je tegen de negatieve kwalificaties moet verzetten. “’Zeg hardop: Ik ben zwart en daar ben ik trots op.’”