Albumtip: Paul Simon - Stranger To Stranger

Experiment

Paul Simon is al bijna 74. Maar als je naar zijn experimentele dertiende soloalbum Stranger To Stranger luistert, zou je hem een stuk jonger schatten! Hij gaat in de jaren 60 al met enige regelmaat tegen de dan heersende muzikale conventies in met zijn maatje Art Garfunkel. In zijn daaropvolgende solocarrière verrast hij met liedjes vol exotische klanken en tropische ritmes: Graceland is daarvan veruit het bekendste voorbeeld.

Graceland

Simon wordt op Stranger To Stranger bijgestaan door producer Roy Halee. Zeker geen onbekende, want Halee draagt al sinds de succesperiode van Simon and Garfunkel geregeld zijn steentje bij. Onder meer op Graceland en voor het laatst op Songs From The Capeman uit 1997.

Chromelodeon

Stranger To Stranger verschijnt vijf jaar na Simons vorige plaat, So Beautiful Or So What. Dat album is gevuld met akoestische liedjes, maar nu gooit Simon het roer om. De liedjes zijn ontstaan uit een frustrerende writer's block, die wordt doorbroken met 'Insomniac's Lullaby'. Voor dit liedje komt Paul Simon op het idee om instrumenten te gebruiken die componist Harry Partch in de jaren 30 en 40 bouwt. Het zijn microtonale instrumenten, ze produceren klanken die niet voorkomen in onze westerse muziek.

Dit bijvoorbeeld, is een Chromelodeon, te horen op het album:

Ritme

Die aparte instrumenten horen we alleen op 'Insomniac's Lullaby'. Voor veel van de andere liedjes, waaronder openingsnummer 'The Werewolf' en eerste single 'Wristband', keert Simon terug naar de werkwijze die dertig jaar eerder al succesvol blijkt: liedjes opbouwen vanuit een ritme. Simons liefde voor flamencomuziek sijpelt hierin door, zonder dat de liedjes clichématig zijn of exemplarisch voor het Spaanse muziekgenre.

Cool Papa Bell

Met het simpele gegeven 'neem een ritme en maak er een liedje van' kun je alle kanten op, bewijst Paul Simon. Zo zingt hij het verhaal van Cool Papa Bell, een zwarte honkbalspeler uit de jaren 20, over een pulserende Caribische beat. Een simpele, stuwende vierkwartsmaat de basis vormt voor 'Street Angel', met daarin achterstevoren afgespeelde stokoude geluidsopnames van gospelkoortjes. Ook zijn er twee korte instrumentale gitaarstukken, geschreven voor het toneelstuk Prodigal Son.

Onmiskenbaar Paul

Wat hij ook doet, Paul Simon klinkt altijd als Paul Simon. Vooral op het enkel uit percussie opgebouwde 'In A Parade', dat voortborduurt op het album The Rhythm Of The Saints en dat ook doet denken aan zijn oude hits 'Mother And Child Reunion' en 'Late In The Evening'. De creatieve woordspelingen die Simons liedjes altijd zo kenmerken komen weer bovendrijven. Wat moet je nog maken als je bijna alles al gedaan hebt? Paul Simon laat horen dat de mogelijkheden eindeloos zijn.