Met een Murder Ballad trok Nick Cave Kylie Minogue de duisternis in
De eerste mainstream hit voor Nick Cave is het gevolg van een onwaarschijnlijke samenwerking. Op Where The Wild Roses Grow slaat de Australische zanger de handen ineen met landgenoot Kylie Minogue.
Met zijn zware bariton bouwt Nick Cave, sinds het begin van zijn chaotische post-punkband The Birthday Party in 1976, aan een imposante carrière. De Australiër is een van de meest invloedrijke artiesten in het alternatieve muziekgenre. Maar in 1995 komt Cave ook in de mainstream hitlijsten terecht met Where The Wild Roses Grow, zijn duet met Kylie Minogue.
Om deze inhoud te tonen moet je toestemming geven voor social media cookies.
Twee werelden
Het werk van Cave is mijlenver verwijderd van de songs van Minogue. De zanger behandelt onderwerpen als religie en de dood op zijn albums, in nummers die variëren van tedere ballads tot zware noise-explosies. Zoals The Mercy Seat, de track die afkomstig is van het in 1988 verschenen Tender Prey, het vierde album van The Bad Seeds, de band die Cave opricht nadat The Birthday Party uiteenvalt.
In The Mercy Seat bezingt Cave het lot van een ter dood veroordeelde gevangene, die wacht op zijn tocht naar de elektrische stoel. De track, die in 2000 nog wordt gecoverd door Johnny Cash, roept een compleet andere sfeer op dan de onweerstaanbare popsongs waar Kylie Minogue bekend om staat.
Om deze inhoud te tonen moet je toestemming geven voor social media cookies.
Stille bewonderaar
Toch is Cave een zelfverklaard bewonderaar van de Australische zangeres. Hij schrijft Where The Wild Roses Grow dan ook specifiek als een duet voor hem en Minogue. “Ik wilde al jaren een nummer voor Kylie schrijven”, legt hij uit in een interview voor het boek 50 Years of Rock in Australia. “Zo'n zes jaar lang was ik al stilletjes geobsedeerd door haar. Ik had al een aantal nummers voor haar geschreven, maar ik vond nog niks gepast om daadwerkelijk op te sturen.”
Maar wanneer Cave Where The Wild Roses Grow geschreven heeft, durft hij het aan. “Het was toen ik deze song schreef, een dialoog tussen een moordenaar en zijn slachtoffer, dat ik dacht dat ik het goede nummer voor Kylie had gemaakt. Ik stuurde het op en ze reageerde een dag later al.”
Het enthousiasme van Minogue wordt echter niet door haar hele entourage gedeeld. “Het was een wonder dat ze instemde om het nummer te doen”, zegt Cave in 2014 in The Daily Telegraph. “Volgens mij was haar management er niet bepaald blij mee. Wij zaten als een stel junkies in de studio, en toen liep zij binnen, vol liefde, leven en goede energie.”
Om deze inhoud te tonen moet je toestemming geven voor social media cookies.
Murder Ballads
Where The Wild Roses Grow gaat over drie ontmoetingen tussen een man en een vrouw, Elisa Day. Op de eerste dag ontmoet hij haar, op de tweede dag bedrijft hij de liefde met Elisa, en op de derde dag vermoordt hij haar door met een steen haar schedel in te slaan. Minogues zoetgevooisde stem, afgewisseld met de duistere bariton van Cave, geeft het nummer een onheilspellend gevoel.
Het is het thema van het materiaal op Murder Ballads, het album uit 1995 waar Where The Wild Roses Grow van afkomstig is. Die plaat bevat, de naam zegt het al, nummers die een verzameling aan moord en doodslag beschrijven. Zo heeft de hoofdpersoon in The Curse Of Millhaven het voorzien op de kinderen van een dorp, en beschrijft Stagger Lee de moord op Billy Lyons in 1895.
Met een staaltje gitzwarte humor sluit Cave het album af met de Bob Dylan-cover Death Is Not The End. Daarop is Minogue ook te horen, evenals PJ Harvey en The Pogues-frontman Shane MacGowan. Het nummer zal wellicht bekend klinken bij liefhebbers van Freek de Jonge: de cabaretier nam Death Is Not The End als basis voor Leven Na De Dood, waar hij in 1997 een nummer 1-hit mee scoort.
Om deze inhoud te tonen moet je toestemming geven voor social media cookies.
Vriendschap tussen Minogue en Cave
De samenwerking op Where The Wild Roses Grow heeft gezorgd voor een lange vriendschap tussen Minogue en Cave. Het duo werkt ook in latere jaren nog samen. In de (grotendeels fictieve) documentaire 20.000 Days On Earth, die Cave in 2014 uitbrengt, maakt de zangeres haar opwachting.
Ook in The Death Of Bunny Munro, de roman die Cave in 2009 schrijft, speelt Minogue een kleine rol. De hoofdpersoon van het boek fantaseert regelmatig over Minogue in hotpants, en over Avril Lavigne. Voor de zekerheid biedt Cave zijn excuses aan Lavigne aan voor deze vrij expliciete passages. Bij Minogue rekent hij op begrip: “Ik ken Kylie en ik hoop dat ze snapt in welke geest het is geschreven”, verklaart Cave tegenover de BBC. “In de periode waarin het boek zich afspeelde waren Kylie en haar hotpants tenslotte ook alles waar de roddelkranten over schreven.”
In 2019 komt de vriendschap tussen de twee artiesten weer prachtig naar voren. Wanneer Minogue in dat jaar haar debuut maakt op Glastonbury, geeft de Australische een overzicht van de grootste hits uit haar carrière. Naast successen als I Should Be So Lucky, The Loco-Motion en Can’t Get You Out Of My Head, staat ook Where The Wild Roses Grow op de setlist. De twee artiesten dansen tijdens het duet met elkaar, terwijl een groep fans bij het podium rode rozen in de lucht houden.
Om deze inhoud te tonen moet je toestemming geven voor social media cookies.
Zo vormt Where The Wild Roses Grow een ongebruikelijk duister uitstapje in de carrière van Kylie Minogue. Het nummer wordt goed ontvangen door haar luisteraars, al verwacht Cave dat er wel wat Minogue-fans geschokt hebben gereageerd toen ze de rest van het album waar de track op staat luisterden: “Ik was me ervan bewust dat mensen Murder Ballads aanschaften en vervolgens dachten: waarom heb ik dit in godsnaam gekocht?”
Volg de NPO Radio 2 Top 2000
De beste, leukste en mooiste liedjes ooit hoor je van 25 t/m 31 december in de Top 2000! Je volgt de lijst der lijsten via radio, tv en online. Bekijk de lijst van dit jaar.
