De Nederlandse walvisjacht: 'Mijn dochter wil niet aan anderen vertellen dat haar vader op walvisvaart is geweest'

Per toeval kwam Anne-Goaitske in aanraking met de walvisjacht. "Ik werkte tien jaar geleden in een kleine kroeg in het noorden van Friesland en dat bleek een oud walvisvaarderscafé te zijn. De stamgasten waren oud walvisvaarders."

Tijdens oorlog was de veestapel verwoest, zodoende was er tijdens de wederopbouw een groot tekort aan dierlijke producten. En dus dreigde de margarineproductie, waar dierlijk vet voor werd gebruikt, stil te komen liggen. Dat was echter niet de voornaamste reden voor de jonge walvisvaarders om zich voor de grote reis in te schrijven. "Bij ons in het dorp telde je eigenlijk pas mee als je met het walvisschip Willem Barentsz waren mee geweest", aldus Douwe.

"Het echte schieten hebben we uitbesteed aan de Noren", vertelt Anna. "Dan werd er een harpoen met een granaatkop in de walvis geschoten, die explodeerde. Daarna werd de walvis volgepompt met lucht en naar het enorme fabrieksschip gedreven. Daar werd hij verwerkt tot olie." Douwe: "Het meurde verschrikkelijk, niet lekker. Maar als je er lang genoeg in stond, werd het gewoon."

Achteraf spijt

Met terugwerkende kracht denkt Douwe anders over het avontuur. "Toen vond ik het niet moeilijk om zulke grote beesten te doden. Ik stopte vanwege mijn vriendin, die had ik beloofd maar één keer mee te gaan. En dat was een hele mooie vrouw, dus die keuze was snel gemaakt." Later vult hij aan: "Op dat moment had ik geen spijt. Dat kwam later, maar toen was het al gebeurd. Mijn dochter wil ook niet aan anderen vertellen dat haar vader op walvisvaart is geweest, daar schaamt ze zich voor."

De podcast Traanjagers kun je hier luisteren. Wil je het hele gesprek terugluisteren? Bekijk het fragment hieronder.