The Cure rockt bijna drie uur lang in Ziggo Dome
- Nieuws
- The Cure rockt bijna drie uur lang in Ziggo Dome
Fans van The Cure hebben lang moeten wachten, want de laatste tournee van de band dateert uit 2008. Robert Smith en de zijnen maken dat helemaal goed in de Ziggo Dome.
Het duurde even
De laatste keer dat The Cure in Nederland optrad, was op Pinkpop 2012, een maand voor de Ziggo Dome zijn deuren opende. Het laatste concert op eigen kracht was in 2008 in de Rotterdamse Ahoy, nadat The Cure daarvoor ook al acht jaar niet in het land was geweest. Fans van alle leeftijden zijn zondagavond dan ook aanwezig tijdens het eerste optreden van The Cure in de uitverkochte Ziggo Dome.
Gemengd publiek
Iets na 20.30 uur treden schimmige gedaantes uit de schaduw. Robert Smith wordt direct herkent aan zijn warrige bos haar. Het openingsnummer van dit haast drie uur durende concert in de Amsterdamse concertzaal heet, hoe toepasselijk, 'Open'. Het publiek is divers en het is duidelijk dat lang niet iedereen die aanwezig is al geboren was toen The Cure in 1979 zijn eerste hit scoorde met 'Boys Don't Cry'.
Effe wachten
Wat al gauw opvalt, is dat The Cure uiterst spaarzaam is met hits. Diehardfans worden vermaakt met 'Other Voices', 'Push', 'A Night Like This' en '39', waarbij het geduld van de minder grote liefhebbers van The Cure ietwat op de proef wordt gesteld. Toch valt er ook voor hen wat te genieten, met bekende nummers als 'In Between Days', 'Lovesong' en 'Just Like Heaven'. De andere succesvolle singles van de Britten zitten grotendeels aan het einde verstopt.
Vurig
Het duurt nog een poosje wanneer de volgende hitsingle volgt, technisch gezien pas tijdens de eerste toegift, al is dat wel een klassieker van jewelste: 'A Forest'. Robert Smith klinkt vuriger dan in veel van de voorgaande nummers, wat duidelijk door het publiek gewaardeerd wordt. In de tweede toegift laat The Cure zijn grote hits varen in ruil voor minder bekend werk als 'Shake Dog Shake', 'Fascination Street', 'Burn' en 'Never Enough'.
Dertig songs
Van bijna elk Cure-album komt wel een track voorbij, al ligt de nadruk bij Wish (1992), Disintegration (1989), The Head On The Door (1985) en Seventeen Seconds (1980). Het wachten wordt beloond wanneer The Cure na tweeënhalf uur zijn derde toegift inzet, met daarin de kneiters 'Why Can't I Be You?', 'Lullaby', 'Friday I'm In Love' en 'Close To Me'. Daarna is het dan ook echt gedaan. Met dertig songs mag je niet klagen, al moesten sommige fans de echte hits missen om hun laatste trein te halen.
