Bob Dylan bromt en gromt in AFAS Live

Een knikje van waardering

Onder de naam Never Ending Tour reist Bob Dylan met zijn band de wereld rond. Voor hij in Amsterdam aankwam, maakte hij van de gelegenheid gebruik om zijn Nobelprijs voor de Literatuur op te halen in Zweden. Met een bescheiden dankjewel vertrok hij weer, door naar een ander concert, wat de mystiek rondom de zanger alleen maar vergroot. In de onlangs hernoemde concertzaal AFAS Live, voorheen HMH, zegt het popfenomeen wederom geen woord te veel. Een knikje van waardering op z'n best.

Frank Sinatra

Bij Dylan is het altijd een beetje de vraag wat je krijgt: speelt hij zijn geliefde klassiekers of gaat hij voor nummers die vooral de hele grote liefhebbers mee plezier thuis draaien? Zijn laatste drie studioalbums, Shadows In The Night, Fallen Angels en Triplicate, staan vol met stokoude liedjes die vooral bekend zijn in uitvoeringen van Frank Sinatra en Nat King Cole, dus daar komt een deel van voorbij. Daarvan passen vooral 'Don't Try To Change Me Now' en 'Autumn Leaves' goed bij de 75-jarige zanger.

Spaarzaam met klassiekers

Een ander relatief recent album dat centraal staat, is het inmiddels vijf jaar oude Tempest. Een flink aantal nummers van die plaat passeren de revue, waarvan vooral het vrolijke 'Duquesne Whistle' aanslaat bij het aanwezige publiek. Dylan is spaarzaam met zijn écht bekende werk. 'Knocking On Heaven's Door', 'To Make You Feel My Love', 'I'll Be Yours Baby Tonight' en andere nummers die vooral in coverversies beroemd zijn, blijven achterwege. Wel horen we 'Desolation Row', 'Don't Think Twice, It's Alright' en 'Highway 61 Revisited'.

Inlevingsvermogen

Een heikel punt bij Bob Dylan-concerten blijft de stem van de beste man. Veel fans deinzen terug bij het krassende stemgeluid van het pop-icoon, voor anderen horen die imperfecties juist bij het inlevingsvermogen die deze eigenzinnige bard in zijn teksten legt. De tekortkomingen op vocaal vlak houden de concerten zelfs voor de meest doorgewinterde Dylan-fans interessant: hoe zingt hij de liedjes vanavond?

Kraken, brommen en grommen

Tijdens de eerste avond in AFAS Live is Dylan, voor zijn doen, prima bij stem. In elk liedje kraakt, gromt en bromt 'ie nog, zeker wanneer de melodie het van hem vereist dat zijn stem de hoogte in gaat, maar het is nergens onprettig om aan te horen en hij is duidelijk te verstaan. Dat is wel eens anders geweest. 'Tangled Up In Blue' behoort tot één van de meest geslaagde uitvoeringen van de liedjes die hij in Amsterdam ten gehore brengt. Nonchalant gezongen, maar dat past bij de muzikale omlijsting.

Beetje anders

Met die muzikale inkleuringen van Dylans liedjes zit het overigens wel goed vanavond. Een klassieker als 'Blowing In The Wind' klinkt weliswaar volledig anders dan de versies die we kennen, maar de luchtige mix van country, jazzy, blues en onderkoelde rock-'n'-roll, met gitaarklanken die doen denken aan de jaren 50-hits van Brenda Lee en Bobby Helms, maken de liedjes levendig.

Achter de piano

Dylan zelf oogt in opperbeste stemming, ook al wendt hij zich geen moment tot het publiek. De helft van de show zit hij achter een piano, geen typisch instrument voor Dylan, die doorgaans met een gitaar op het podium staat. Af en toe kruipt hij achter de piano vandaan om poserend met de microfoonstandaard een liedje te zingen. Met houterige handgebaren wijst hij soms naar zijn uitstekende muzikanten, zij het met een zekere flair. Een prima show, oordelen de fans, maar hoe zou het morgen zijn?