Waar The Wall van Pink Floyd echt over gaat

Autobiografisch

Roger Waters vertelt dat het album voor een groot deel ook autobiografisch is. "Toen ik nog jong was waren er flink wat dingen waar ik bang voor was. Ik verstopte mijzelf achter agressiviteit. Wat dat betreft is een deel van het werk zeker gericht op themas in mijn leven." Een van die themas is ook het overlijden van zijn vader. "Ik ben opgevoed in een gemeenschap met veel vrouwen en volgens mij konden ze gewoon niet goed omgaan met mijn broer en ik."

De bouw van de muur

The Wall is het elfde album van Pink Floyd. Het is een heel kunstwerk met een achtergrondverhaal waar je eigenlijk niet zomaar overheen kan. Het verhaal gaat over een jongen met de naam Pink Floyd, een pseudonym voor Rogers Waters. Tijdens de Tweede Wereldoorlog verliest hij zijn vader en hij weet er niet zo goed mee om te gaan. Ook zijn overbezorgde moeder kan hem niet helpen. Pink besluit, om zichzelf te beschermen, een muur om zichzelf heen te bouwen.

Omhul door de muur

Voor elk probleem komt er een een nieuwe steen bij, totdat Pink Floyd omhult is door de stenen muur en er niet meer uit kan. De muren die hem eerst beschermden van de buitenwereld zijn nu de oorzaak dat hij langzaam gek wordt. Het laatste zin van het nummer is: 'Isn't this where we came in?' De muur is weer afgebroken en Pink Floyd is weer terug waar hij begon. "Het komt stukje bij beetje naar beneden", verklaart Roger Waters zelf. "Je komt er achter dat je wanneer je de muren afbreekt je veel geliefder wordt."

Boos op het publiek

Een andere bron van inspiratie is voor Roger de optredens. "Ik voelde dat ik boos werd op de toeschouwers. Ze staan daar met duizenden tegelijk met bier te schreeuwen. Ik voelde zo'n afstand tussen het publiek en de band. Alsof ik achter een muur aan het optreden was en ik dacht er serieus over na om daadwerkelijk een muur te plaatsen zodat ik mij kon uitdrukken. We moeten ons realiseren dat er muren tussen alle mensen zitten en dat die niet per se nuttig zijn."

Foto omslag: ANP