De titelsongs van Roger Moores Bond: van McCartney tot Duran Duran

In de begindagen van de filmreeks over de geheim agent klonken alleen nog de tonen van het orkest onder leiding van John Barry als soundtrack. Maar naarmate Sean Connery’s 007 steeds populairder werd, groeiden de titelsongs van James Bond ook uit tot een onmisbaar onderdeel van de films.

In het eerste deel van deze reeks artikelen is te lezen hoe Shirley Bassey en Tom Jones de eerste titelsongs zongen. Nu richten we ons op de seventies en eighties, toen Roger Moore maar liefst zeven keer in de huid van James Bond kroop, en daarbij bezongen werd door enorme wereldsterren.

Live and Let Die

Over een vliegende start gesproken: de eerste film waarin Roger Moore in de schoenen van James Bond kruipt, heeft een van de meest herkenbare titelsongs uit de reeks. Voor Live and Let Die weten producenten Albert R. Broccoli en Harry Saltzman namelijk de hulp in te schakelen van Paul McCartney en zijn band Wings.

Drummer Danny Seiwell herinnert zich hoe de voormalige Beatle het nummer schreef. “Ik weet nog wat Paul ons een paar weken voor de opnames vertelde dat hij gevraagd was om de titelsong voor de volgende Bondfilm te schrijven”, vertelt hij. “We waren bij hem thuis, en hij had de dag van tevoren het boek gelezen. Hij ging achter de piano zitten en zei: ‘James Bond, James Bond… da-da-dum!’ Binnen tien minuten had hij het nummer geschreven.”

Hoewel het schrijven van Live and Let Die soepel gaat, is er nog wel één echte uitdaging, legt McCartney in 2010 uit in gesprek met Mojo Magazine. “Ik ging zitten en dacht: het moeilijkste hier is het verwerken van de titel in de tekst van het nummer”, vertelt de Brit. “Later had ik enorm medelijden met degene die de titelsong van Quantum of Solace moest schrijven.”

Voor McCartney betekent Live and Let Die ook het weerzien met producer George Martin, die tijdens bijna alle Beatle-albums achter de knoppen zat. Toen Martin een opname van het nummer aan de filmproducenten liet horen, waren die niet meteen om. “Harry Saltzman was nog niet overtuigd, en vroeg aan George Martin: ‘Oké, maar wie gaan we vragen om het te zingen?’ George legde uit dat hij net had geluisterd naar Paul McCartney, een van de meest succesvolle artiesten aller tijden”, vertelde Roger Moore in 2008 aan de London Times.

Saltzman krijgt ook na de release van de film ongelijk: McCartneys Live and Let Die groeit uit tot een nummer dat regelmatig bovenaan de lijstjes met beste Bond-songs staat. Bovendien vormt het de eerste keer dat een nummer uit de filmreeks een Oscarnominatie voor de beste filmmuziek in ontvangst mag nemen.

In latere jaren wordt Live and Let Die door tal van artiesten gecoverd, waaronder Billy Joel en Geri Halliwell. De bekendste versie is die van Guns n’ Roses uit 1991. De stevig rockende cover van de groep rond Axl Rose wordt in 1993 genomineerd voor de Grammy voor Best Hard Rock Performance.

The Man with the Golden Gun

Van een van de muzikale hoogtepunten uit de filmserie, gaan we naar… The Man with the Golden Gun, gezongen door de Schotse zangeres Lulu. De film, de tweede waarin Roger Moore de hoofdrol speelt, wordt niet al te best ontvangen, en dat geldt ook voor het titelnummer.

De muziek voor The Man with the Golden Gun is wederom van de hand van John Barry, die terugkeert nadat George Martin de soundtrack van Live and Let Die verzorgde. In eerste instantie lijkt shockrocker Alice Cooper degene die de negende Bondfilm van een titelsong mag voorzien. De Amerikaan neemt de onderstaande song op voor de soundtrack.

De song die Cooper opneemt kan niet op de goedkeuring van de filmproducenten rekenen, en daarom wordt er gekozen voor Lulu. De titelsong van The Man with the Golden Gun is geschreven door John Barry en Don Black, het duo dat eerder al verantwoordelijk was voor Thunderball en Diamonds Are Forever. En net als bij laatstgenoemde is ook de tekst van The Man with the Golden Gun doorspekt met seksuele toespelingen.

“Als deze lachwekkende ode aan de penis van Roger Moore de Bond-franchise niet de das om kan doen, kan niks het”, schrijft Rolling Stone over de titelsong. Het is exemplarisch voor de reputatie van The Man with the Golden Gun, dat als enige Bond-titelsong niet in de Amerikaanse en Britse hitlijsten terechtkomt. Ook schrijver John Barry laat weten dat dit een van zijn minst favoriete composities is.

In 2017 is ook Lulu zelf zeer kritisch op haar titelsong. “Ik denk dat mijn nummer de ergste track uit de hele reeks is”, zegt de zangeres in een interview met Vauxhall’s Great British Legends. “Madonna en ik hadden waarschijnlijk het slechtste materiaal om mee te werken. En dat is de enige keer dat Madonna en ik deel uitmaken van dezelfde groep.”

The Spy Who Loved Me

Na het tegenvallende The Man with the Golden Gun belandt de serie met The Spy Who Loved Me weer terug op de rails. De derde Bondfilm met Roger Moore wordt gezien als zijn beste werk in de reeks, en ook op muzikaal vlak is het deel bijzonder memorabel.

John Barry is wederom afwezig, vanwege belastingproblemen is de componist niet in staat om in 1977 in Groot-Brittannië te werken. Daarom wordt hij vervangen door Marvin Hamlisch, die met The Spy Who Loved Me zijn enige bijdrage levert aan de filmreeks. Hij schrijft de titelsong samen met Carole Bayer Sager, de zangeres die op dat moment net een hit heeft gescoord met You’re Moving Out Today.

De song die Hamlisch en Sager schrijven heeft een primeur: het is de eerste keer dat het nummer niet de titel van de bijbehorende film krijgt. In plaats daarvan komt het duo met de track Nobody Does It Better. Tijdens het schrijven merkt Sager op dat de tekst van het nummer ‘incredibly vain’ (ongelooflijk ijdel) is, en zo komen ze terecht bij Carly Simon, de zangeres die begin jaren 70 een enorme hit scoort met You’re So Vain.

Ook Nobody Does It Better scoort goed. De track schopt het tot nummer twee in de hitlijsten en wordt, net als Live and Let Die vier jaar eerder, genomineerd voor een Oscar. Het nummer valt ook in de smaak bij Radiohead – de band die in een later artikel in deze reeks nog terugkomt. De groep speelt Nobody Does It Better regelmatig live in de jaren 90, en frontman Thom Yorke noemt het ‘het meest sexy nummer dat ooit geschreven is’.

Moonraker

In de late jaren 70 groeit het eerste deel van Star Wars uit tot de meest succesvolle film aller tijden, en dat succes blijft ook niet onopgemerkt bij de producenten van Bondfilms. Daarom wordt er gekozen om Moonraker te maken, en niet het eerder al aangekondigde For Your Eyes Only. In de film uit 1979 beleeft ook James Bond een avontuur in de ruimte.

Voor de titelsong van Moonraker hopen de producenten Kate Bush, die kort daarvoor is doorgebroken, aan te trekken om het nummer te zingen en schrijven. De zangeres is geïnteresseerd, maar ziet het vanwege tourverplichtingen niet zitten. John Barry schrijft uiteindelijk wederom de muziek, Paul Williams (die de muziek voor de originele versie van A Star is Born met Barbra Streisand schrijft) verzorgt de tekst.

Het is oorspronkelijk de bedoeling dat Frank Sinatra de compositie van Barry en Williams zingt, maar wanneer dat niet doorgaat wordt crooner Johnny Mathis gevraagd. Die neemt het nummer op, maar die versie wordt als niet goed genoeg beschouwd. Daarom moet John Barry last-minute nog op zoek naar een nieuwe titelsong. Uiteindelijk komt hij bij een oude bekende terecht: Shirley Bassey.

Moonraker vormt de derde en laatste keer dat de zangeres een Bond-titelsong voor haar rekening neemt, en ze beschouwt dit zelfs als het minste nummer van de drie. Bassey geeft later aan dat ze het nummer alleen opnam om John Barry een gunst te verlenen, en heeft de song dan ook slechts een handvol keren live gezongen.

Uiteindelijk komen er twee versies van Basseys titelsong voor Moonraker. De film opent met een orkestrale versie, in de stijl van Goldfinger en Diamonds Are Forever. Over de aftiteling hoor je een disco-editie van het nummer.

For Your Eyes Only

Na het ruimte-avontuur van Moonraker besluit regisseur John Glen dat het tijd wordt dat James Bond weer met beide benen op de grond terechtkomt. For Your Eyes Only moet een rauwere, meer realistische film worden. Bij dat rauwere imago past Blondie uitstekend, besluiten de producenten.

De band wordt benaderd om de titelsong te maken, maar zangeres Debbie Harry komt in de clinch te liggen met de filmmakers. “Ze wilden alleen maar dat ik hun track zou zingen”, vertelt ze in het boek The Music of James Bond van journalist Jon Burlingame. “Wij hadden zelf een nummer geschreven, onze eigen versie, en die ingestuurd.”

De filmproducenten willen Blondie’s versie van For Your Eyes Only niet gebruiken voor de film, en dus komt het nummer terecht op The Hunter, het zesde album van de band. In plaats daarvan schrijft componist Bill Conti (bekend van de soundtracks van Rocky en The Karate Kid) de titelsong met Mike Leeson.

In eerste instantie denkt Conti aan zangeressen Donna Summer en Dusty Springfield voor de titelsong, maar uiteindelijk komt hij bij Sheena Easton terecht, die zojuist een hit had gescoord met 9 to 5 (Morning Train). For Your Eyes Only wordt een succes, de track wordt genomineerd voor een Oscar en schopt het tot de eerste plek in de Nederlandse hitlijsten. Naast het zingen van het nummer is Easton tot op de dag van vandaag de enige artiest die in beeld is tijdens de titelsequentie van een Bondfilm.

Octopussy

Net als bij The Spy Who Loved Me zes jaar eerder, komt Octopussy in 1983 ook uit met een song die niet de titel van de film heeft. Best begrijpelijk. In plaats daarvan opent de zesde film met Roger Moore met de song All Time High, gezongen door Rita Coolidge.

Die zangeres is een favoriet van Barbara Broccoli, de dochter van filmproducent Albert R. Broccoli en assistent-regisseur van Octopussy. Telkens als haar vader bij haar thuis is, zet ze een plaat van Coolidge op, totdat hij op een dag vraagt: “Wie is dat? Deze stem wil ik hebben voor de film.”

De muziek van All Time High wordt wederom geschreven door John Barry, terwijl de tekst afkomstig is van een grote naam in de musicalwereld. Barry werkt samen met Tim Rice, de man die verantwoordelijk is voor onder andere Jesus Christ Superstar, Joseph and the Amazing Technicolor Dreamcoat en Evita.

Het schrijven van de song is een zware bevalling voor Rice, die blijft twijfelen over de titel. De Engelsman stelt een lijstje samen met zes mogelijke namen voor het nummer, waarvan hij uiteindelijk All Time High kiest. Achteraf heeft hij daar spijt van: tijdens een interview in de talkshow van Ellen DeGeneres vertelt Rice in 2014 dat hij eigenlijk een ondeugender nummer had willen schrijven.

Ook Coolidge merkt op dat Rice moeite heeft met het schrijven van All Time High. Wanneer ze in de studio aankomt voor de opnames, is de muziek al klaar, maar is Rice nog altijd de tekst aan het schrijven. Het leidt uiteindelijk tot een track die, net als The Man with the Golden Gun en Moonraker, weinig impact maakt. De filmmakers proberen nog een Oscarnominatie los te peuteren met advertenties in entertainmentkranten, maar die poging mislukt. Wél zijn er nog twee opmerkelijke covers van het nummer: Anita Meyer en de Britpopband Pulp nemen hun versies van de track op.

In 2012, een kleine dertig jaar na de release van Octopussy, speelt All Time High wederom een rol in een film. In een bijzonder ongemakkelijke scène van de comedy Ted wordt het door Mark Wahlberg gespeelde hoofdpersonage bij een concert van Norah Jones op het podium geroepen. Daar zingt hij All Time High voor zijn ex-vriendin, aangezien ze op hun eerste date naar Octopussy gingen.

A View to a Kill

De laatste Bondfilm van Roger Moore wordt begeleid door een van de meest herkenbare titelsongs uit de reeks. Voor A View to a Kill mag Duran Duran, in 1985 een van de grootste bands ter wereld, de soundtrack verzorgen. Met succes overigens: het nummer schopt het tot een tweede plek in de Britse hitlijsten, de hoogste notering voor een van de titelsongs, totdat Sam Smith in 2015 wél de eerste plek binnenhaalt.

De samenwerking ontstaat wanneer Duran Duran-bassist John Taylor, een groot fan van de filmserie, enigszins aangeschoten op een feestje naar filmproducent Albert R. Broccoli toeloopt. “Wanneer ga je een keer een redelijke artiest vragen om een van je titelsongs te maken?”, zou hij aan Broccoli gevraagd hebben. Deze brutale aanpak werkt, aangezien Broccoli de band vervolgens voorstelt aan componist John Barry, met wie ze A View to a Kill opnemen.

De samenwerking tussen Barry en Duran Duran verloopt soepel, laten de bandleden achteraf weten. “Hij kwam niet echt met de basisideeën”, vertelt zanger Simon LeBon over de componist. “Hij hoorde waar wij mee kwamen, en zette het in een bepaalde volgorde. En daarom ging het zo soepel, hij kon uitstekend de goede ideeën van de slechte onderscheiden.” LeBon omschrijft Barry in die tijd als ‘een zesde lid van de band’.

Nadat Barry in 2011 overlijdt, brengt Duran Duran tijdens een optreden op het Amerikaanse festival Coachella een ode aan de componist. “We hebben dit jaar een goede vriend verloren”, zegt John Taylor tijdens het concert. “Een geweldige Engelse componist, bekend in Hollywood, zijn naam was John Barry. We gaan dit voor hem spelen.” De band, begeleid door een orkest, speelt vervolgens een medley van titelsongs, waarin Goldfinger, Diamonds are Forever, You Only Live Twice en de James Bond Theme voorbijkomen. De medley gaat vervolgens over in een uitvoering van A View to a Kill.

Meer James Bond?

Benieuwd naar de titelsongs van de eerste Bondfilms? Lees dan ons verhaal over de eerste jaren van de filmreeks, waarin onder anderen Shirley Bassey en Tom Jones de muziek verzorgden. Volgende week keren we terug met het derde deel in deze reeks, waarin de films van Timothy Dalton en Pierce Brosnan centraal staan. Dat levert tracks van Tina Turner, Madonna en A-ha op.