You Get What You Give is een tekstueel experiment

De New Radicals weet eind jaren 90 een platendeal te scoren bij RCA Records. Daar brengt de groep in 1998 hun debuutalbum uit: Maybe You've Been Brainwashed Too. Frontzanger Gregg Alexander en toetsenist Danielle Brisebois, de enige twee permanente leden van de band, schrijven en produceren samen alle nummers. En dat blijkt een gouden combinatie want de plaat wordt onthaald als een van de beste popalbums van het decennium.

You Get What You Give

Het onbetwiste hoogtepunt van het album is de single You Get What You Give, wat Alexander samen met songwriter Rick Nowels schrijft. Het nummer is in veel landen een succes - ook in Nederland belandt het nummer in 1999 op de eerste plek in de Top 40 – maar kan ook op kritiek rekenen.

In het laatste couplet van het nummer beschuldigt waarin Alexander samenleving en regering van "oplichterij". En beroemdheden als Marilyn Manson en Courtney Love noemt hij "nep". Alexander vertelt later tegen MTV dat het nummer niet bedoeld is als een opzettelijke uithaal naar de genoemde sterren, maar eerder als een experiment waarbij hij echte problemen en grote namen met elkaar mixt, om te zien waarop de media zich zouden concentreren. Zoals de zanger zelf al voorzag, ging de aandacht in de media vooral naar de namen die hij in de songtekst laat vallen en minder naar de kernboodschap van You Get What You Give, namelijk de politieke en sociale problemen in het land.

Manson kon het experiment overigens niet waarderen, maar dan niet per se omdat Alexander hem een "fake" noemt. "Ik wil gewoon niet in dezelfde zin gebruikt worden als Courtney Love", vertelt hij tegen Kurt Loder van MTV. "Ik zal zijn schedel openbreken als ik hem zie."

Chaos in het winkelcentrum

De videoclip van You Get What You Give is al even rebels. In de video is te zien hoe Alexander samen met een groep tieners chaos veroorzaakt in een winkelcentrum: ze rijden met scooters door de opgejaagde menigte en stoppen mensen in hondenhokken. De singer-songwriter koos "the mall" heel bewust, omdat het volgens hem een metafoor is voor de maatschappij: "een nep-gecontroleerde omgeving die is ontworpen om uitgaven aan te moedigen”.

Maar het plotselinge succes van New Radicals heeft ook zijn keerzijde. Greg merkt al snel dat hij er niet mee om kan gaan en besluit voor anderen te schrijven. Zo zijn o.a. Life Is A Rollercoaster van Ronan Keating en Inner Smile van Texas van zijn hand.