In Everybody’s Changing blikt Keane terug op de onzekere weg naar roem
Dankzij Keane’s vliegende start met Hopes and Fears zou je bijna denken dat het de band altijd voor de wind ging. Maar niets is minder waar. De twijfels die voorafgaan aan hun grote doorbraak beschrijft band in het meeslepende Everybody’s Changing.
Aan het begin van de 00’s is Keane een worstelende band zonder platencontract. Als in 2001 gitarist Dominic Scott de Britse groep verlaat, lijkt de toekomst erg onzeker. Maar dan verschijnt Simon Williams van het indielabel Fierce Panda Records ten tonele, die de band spot tijdens een optreden en erg onder de indruk is van het trio. Hij vraagt de mannen daarom een nummer uit te brengen op zijn label.
De keuze valt op Everybody’s Changing. De single wordt kosteloos opgenomen, al is de opnamesessie erg basic: "Het lied werd opgenomen in een kamer in iemands huis", vertelt zanger Tom Chaplin. "En we moesten naar een ander huis om het te mixen, omdat de speakers kapotgingen."
Succesvol debuut
Richard Hughes vertelt tegen The London Times over de verwarrende periode waarin het nummer geschreven wordt: "Everybody's Changing is absoluut wereldmoe. Ik schreef het in een tijd dat we behoorlijk depressief waren. We hadden onze Londense droom opgegeven en moesten terugvallen naar Battle. We voelden ons echt geïsoleerd als band. Al onze vrienden baanden zich een weg in de wereld en wij waren terug bij af. Iedereen die ik kende, gooide wie ze waren overboord en probeerde cool te zijn. Ik wist niet of ik dat ook moest doen of niet. Ik besloot mijn nerderige zelf te blijven."
Een schot in de roos. Everybody’s Changing trekt veel aandacht van grote labels, die opeens allemaal in de rij staan met een contract in de ene hand en een pen in de andere. Island Records komt uiteindelijk als winnaar uit de strijd en tekent de band; een langgekoesterde droom komt uit.
Om deze inhoud te tonen moet je toestemming geven voor social media cookies.
Keane in de O2 Arena
Het debuutalbum Hopes And Fears is een groot succes, dankzij singles als Somewhere Only We Know, This Is The Last Time en Everybody's Changing. De opvolger Under the Iron Sea is misschien niet zo groot als het debuut, maar ook deze plaat wordt goed ontvangen bij het publiek. Eindelijk succes dus. Al lijkt Chaplin niet te gedijen onder de nieuwgevonden roem. Hij moet in 2006 naar een afkickkliniek vanwege zijn drugsverslaving. En de band moet shows die nog op de agenda staan helaas afzeggen.
Het jaar erop is Keane terug van weggeweest. Dat het intermezzo niet heeft afgedaan aan de kwaliteit van het spel, blijkt wel als ze in de zomer van ’07 in de Londense O2 Arena spelen tijdens de Under the Iron Sea Tour. De Britse formatie trapt af met The Iron Sea en heeft niet lang nodig om op gang te komen. Als Keane vervolgens Everybody’s Changing inzet kunnen de aanwezige fans niet anders dan meezingen. Check hieronder de live-uitvoering in de Britse hoofdstad:
Om deze inhoud te tonen moet je toestemming geven voor social media cookies.
