De gitaarsolo op Comfortably Numb bracht David Gilmour eeuwige roem

En dan te bedenken dat Comfortably Numb bijna was weggegooid. Gilmour schreef de basis van de song in 1978 voor zijn aanstaande soloplaat David Gilmour, genoemd naar zichzelf dus. De opnames haalden het album niet, maar Roger Waters vond dat Gilmour het nummer moest meenemen naar de opnamesessies voor The Wall, het legendarische Pink Floyd-album dat in 1979 in de maak was. Gilmour stemde daarmee in, veranderde de toonsoort en voegde wat onderdelen toe en voilà: Comfortably Numb (met als werktitel The Doctor, verwijzend naar dit verhaaldeel van het conceptalbum) was een nieuw leven ingeblazen.

Vervreemde rockster

In Comfortably Numb vertelt Pink, een vervreemde rockster die het hele album de hoofdpersoon vormt, over verdoving die hij voorafgaand aan een concert toegediend krijgt. Eenzelfde ervaring had Roger Waters, die tijdens een tournee kampte met een leverontsteking. Als Waters zingt over de pijn, speelt de band in mineur. De toon verandert als het nummer 'moduleert' naar majeur en David Gilmour zingt dat Pink geen pijn meer voelt; hij is in een staat van verdoving.

De gitaarsolo's

Tot zover de thematiek van de song. Het meest kenmerkende aan Comfortably Numb is natuurlijk het tweespan aan gitaarsolo's van David Gilmour. De eerste volgt na het eerste refrein en is kort en licht van aard. Na het tweede refrein begint Gilmour aan een uitgesponnen, zware solo waarin de Brit zijn snaren regelmatig opdrukt (resulterend in de kenmerkende jankende toon) en zijn gitaar lijkt te verdrinken in galm en echo. In wezen is het niet één solo, maar een compilatie van zes ingespeelde partijen. Gilmour en het team hebben steeds de beste gedeeltes van de zes solo's gepakt en achter elkaar gezet. Zijn gitaarserenade eindigt met een fade-out en dat vergt wat van de fantasie van de luisteraar: vul maar in hoe de solo afloopt. Op het podium helpt Gilmour je een beetje, want tijdens concerten maakt hij zijn solo een stuk langer:

En een écht lange interpretatie van de Comfortably Numb-gitaarsolo vind je bij deze YouTube-gitarist, die er maar gelijk een 10 minuten-versie van maakte:

Mede dankzij de gitaarsolo is Comfortably Numb een van de bekendste Pink Floyd-songs. De solo zelf werd meermaals uitgeroepen tot de beste ooit, onder andere door radiozender Planet Rock. Vakblad Guitarist roemde met name de gitaarsound van Gilmour en verkoos de klank in 2011 tot de beste ooit.

Pink Floyd in de NPO Radio 2 Top 2000

Dat brengt ons bij de NPO Radio 2 Top 2000, want ook hier doet Comfortably Numb het erg goed. De song staat op nummer 13, twee plekken achter Wish You Were Here. In totaal vinden we Pink Floyd 12 keer terug in de lijst.