In Scar Tissue bezingen de Peppers de littekens van hun alcohol- en drugsmisbruik

Red Hot Chili Peppers’ Blood Sugar Sex Magik betekent de commerciële doorbraak van de Amerikaanse rockgroep. De band verkoopt zo’n 14 miljoen exemplaren en wint hun eerste Grammy Award. En de sterrenstatus van Anthony Kiedis, Flea, Chad Smith en John Frusciante bereikt nieuwe hoogten. Maar waar de populariteit van de band almaar stijgt, lijkt Frusciante in een neerwaartse spiraal te geraken. De druk wordt de gitarist te veel en hij raakt vanaf ’91 zwaar verslaafd aan heroïne.

'Te populair'

In 1992 zijn Red Hot Chili Peppers druk bezig om Blood Sugar Sex Magik te promoten. In Scar Tissue - de memoires van Kiedis – vertelt de frontman dat hij backstage vaak in de clinch ligt met Frusciante. "John zou zeggen: 'We zijn te populair. Ik hoef niet op dit niveau van succes te zijn. Ik zou er simpelweg trots op zijn om deze muziek te spelen in clubs zoals jullie dat 2 jaar geleden deden.'"

Maar nu de wereld aan hun voeten ligt, is terugkeren geen optie meer. Als de Peppers in mei van dat jaar in Japan zijn met hun tour, zijn de banden tussen Frusciante de andere mannen aardig verzuurd. De gitarist komt zijn hotelkamer amper uit. En op 7 mei horen Smith, Flea en Kiedes via de manager van de band dat hij uit de Peppers is gestapt. Voor Frusciante breekt een helse periode aan, meer daarover lees je hier.

Navarro

Na het vertrek van Frusciante gaan de overige drie bandleden verder met Dave Navarro van Jane’s Addiction. Het is een verschuiving die een aardige impact heeft. De gitarist neemt een andere energie met zich mee en zijn werkwijze wijkt sterk af van wat de band gewend is. Navarro is niet zo te spreken over funk of over jammen en dat hoor je terug als de band in 1995 de langverwachte opvolger van Blood Sugar Sex Magik uitbrengt, One Hot Minute.

De sound van de plaat is steviger, iets wat Flea, Smith en Kiedis in eerste instantie wel aanspreekt. "We waren trots", onthult de zanger in Scar Tissue. "Ook al was het niet zo’n goede plaat geweest als we hadden kunnen maken als we de band na Blood Sugar bij elkaar hadden gehouden."

Grote wisseltruc

Maar intern begint het ondertussen flink te rommelen. Kiedis, die zich jaren eerder had gemeld bij een afkickkliniek, gebruikt steeds vaker en meer drugs. En ook de eerder aan alcohol en drugs verslaafde Navarro krijgt een terugval. De frisse wind die deze gitarist ooit met zich meebracht, is dankzij de drugs, meningsverschillen en botsende persoonlijkheden uitgemond in een tornado. "We moesten Dave ontslaan", schrijft Kiedis in zijn boek. "Flea sprak in eerste instantie met hem, maar Dave was erg overstuur dus ik deed het vervolg. Het verliep vreselijk omdat hij zo onder invloed was. En ook al wist hij dat deze band op geen enkele manier zou kunnen werken, maakte het uitspreken van de realiteit hem ongelofelijk kwaad."

Ondertussen heeft Frusciante, 6 jaar na zijn vertrek bij de band, besloten het roer om te gooien. In 1998 meldt hij zich bij een afkickkliniek. Al na een maand staat de muzikant weer buiten, klaar voor een nieuwe start. En na weken overleg met de overige bandleden sluit Frusciante zich op initiatief van Flea opnieuw aan bij de Chili Peppers.

Scar Tissue

Na chaotische jaren brengt met hernieuwde focus en solidariteit een nieuw tijdperk aan voor de band. In 1999 verschijnt het zevende album van de band, Californication. Met meer dan 16 miljoen verkochte exemplaren is het de Red Hot Chili Peppers’ meest succesvolle plaat en mogen ze als kers op de taart ook nog eens een Grammy in ontvangst nemen voor de leadsingle Scar Tissue.

Drugsverslaving wordt dan misschien niet letterlijk genoemd in het nummer, Scar Tissue - het litteken dat de Peppers overhouden aan hun middelenmisbruik - gaat wel degelijk over de ervaring van verschillende leden met drugsverslaving. In het nummer bezingt Kiedis het drugsgebruk, terugvallen, afkicken en de eenzaamheid die daarmee gepaard gaat: "With the birds I'll share this alone viewin'."

"Rick Rubin en ik hadden het veel over sarcasme", Kiedis in zijn memoires. "Rick had een theorie gelezen dat het een ongelooflijk schadelijke vorm van humor was die de geest van de voorstanders ervan onderdrukt. We waren zulke sarcastische lullen geweest dat we beloofden grappig te zijn zonder sarcasme te gebruiken. Ik denk dat ik ook aan Dave Navarro dacht, de koning van het sarcasme." Kiedis vervolgt: "Al die ideeën hingen in de lucht toen John deze gitaarriff begon te spelen, en ik wist meteen waar het nummer over ging."