Loueke's ecriture automatique op gitaar

On stage

De boomlange, imposante gitarist staat links, de flegmatieke bassist in het centrum, rechts achter de drumkit een jonge, gretige drummer. Zaal is niet zo vol als op grond van Loueke's status mocht worden verwacht (Loueke is vaste gitarist bij Herbie Hancock).

Verwachting

De leden van Lionel Loueke's trio leerde elkaar kennen aan het conservatorium. Hun eerste cd Gilfema bevat prachtige, sferische exercities waarvan het spelplezier uit je speakers knalt. Als je die plaat (en het nog vroegere In a trance van Loueke solo) vergelijkt met Loueke’s debuut op Blue Note, dan hoor je overduidelijk een verwaterde koers. Stiekum hoop ik dat hij gewoon integraal Gilfema speelt, tot nu toe Loueke’s meest geslaagde proeve.

Reactie publiek

In de eerste rijen veel gitaarstudenten die hun opwinding maar nauwelijks de baas blijven.

Mooiste moment

Het hele concert doet op een onaangename manier denken aan het ‘ecriture automatique’ principe: een onafgebroken stream of consciousness van moeilijke noten, rechtstreeks uit de ziel van Loueke, die overduidelijk zijn instrument volledig beheerst, maar nog niet beseft dat je met een duizelingwekkende techniek eventueel ook een emotioneel invoelbaar betoog kunt opbouwen. Heel soms doorbreekt Loueke dit virtuositeitsvertoon met een pakkende gedachte of zelfs een verknipte soukousachtige melodie. Vooral die soukous (de vermaarde Congolese gitaarmuziek die door Franco legendarisch werd) schreeuwt om meer.

Oordeel

Wat een briljante techniek! Wat een totaal gebrek aan emotionele zeggingskracht!

Jair Tchong

Bezetting: Lionel Loueke (gitaar), Massimo Biolcati (contrabas), Ferenc Nemeth (drums).

Gezien: 23.30u-00.45u, Madeira.