Rafael Saadiq blijft op afstand

On stage

Een fantastisch stel muzikanten die in een instrumentaal jazzstuk goed kunnen laten zien wat ze in huis hebben. Ze staan achter opgesteld. Op de voorgrond staat backing vocalist Billy Kemp zich in het zweet te werken met z'n tamboerijn. Hij moet het stellen zonder Erika Jerry die wel in het programmaboekje staat aangekondigd. Raphael Saadiq, die vooral bekend is van de groep Tony! Toni! Toné! en zijn werk als producent komt op en doet zijn gitaar om. Zijn hoed, colbert en overhemd gaan uit, want hij moet flink zijn best doen om dichter bij het publiek te komen. Gitaar af, hup naar het voorpodium. Huh, gaat hij nu onderuit? Niks aan de hand, hij staat alweer vrolijk en elegant te dansen.

Wat

Saadiq heeft een nieuwe weg ingeslagen. Geen r&b, maar rock & roll, beatnik en motown. De lekker pittige retro hits als Radio en Heart attack zijn terug te vinden op zijn cd Stone rollin'. Het handige van videoclip is dat je een heerlijke broeierige sfeer kunt neerzetten met beelden die nauw aansluiten bij het tijdsbeeld dat de muziek oproept. Op het podium werkt het echter heel anders - hoe zeer Kemp en Saadiq hun best ook doen - de sfeer blijft wat koel en afstandelijk. Saadiq wil van begin af aan dat we meedoen, maar de clap your hands, are you feeling good, do you want to dance, make some noise zijn zodanig in de muziek verwerkt, dat het een beetje langs ons heen gaat.

Publiek

De fans staan er helemaal open voor, maar de grote menigte staat er een beetje sloom bij totdat de toetsenist het woord krijgt. Dan barst een gejuich los.

Het allerbeste moment

Saadiq geeft Charles Jones zijn 15 minutes of fame. Jones begint heel schuchter met de woorden “I never felt this way before”. Saadiq spoort hem aan om door te gaan en Jones herhaalt het zinnetje keer op keer. En dan ontpopt er zich een prachtige soulstem waar je koud van wordt. Eindelijk gaat het ergens over!

Oordeel

De show valt tegen. Bij deze muziek hoort een broeirige uitstraling. Saadiq die op andere gebieden excelleert, kan met zijn lange witte voortanden, hippe bril en glimmende regenlaarsen geen sfeer brengen. Muzikaal gezien is er niets op aan te merken, behalve dan dat de baslawines (de bas staat sowieso te hard) tussen de nummers door irriteren.