De vingers van Lee Ritenour
- Nieuws
- De vingers van Lee Ritenour
De vingers van Lee Ritenour zijn beroemd. Wanneer de presentator "show me your fingers" roept, laat het publiek meteen hun vingers wiebelen in de lucht. De gitarist is in vorm en voldoet aan de verwachting.
On stage
Links zit Patrice Rushen op piano en keyboards, achter naast de versterkers zit de relaxte Melvin Davis die op zijn zevensnarige bas speelt. Rechts zit Will Kennedy op drums en Lee Ritenour staat met zijn gitaar vooraan op het podium. Serieuze musici in hun dagelijkse jeans natuurlijk, behalve Rushen. Het is trouwens handig dat er een scherm hangt boven het podium zodat je mooie close ups kunt zien van hun spel. Lee Ritenour heeft uiteraard zijn Gibson meegenomen maar er staan nog wat andere prachtige exemplaren te wachten om bespeeld te worden. Lee loopt heen en weer en voert zo nu en dan een dialoog met de andere musici.
Verwachting
Lee Ritenour bevindt zich in steengoed gezelschap. Het plezier straalt er van af. Will Kennedy houdt een strak ritme aan en komt een paar keer echt goed los. De solo van Patrice Rushen in Wes Bound kan wat mij betreft één van de hoogtepunten genoemd worden. Lee Ritenour zelf laat zien dat hij de titel 'Captain Fingers' waardig is, maar de vingers Melvin Dav zijn net zo rap en lenig.
Reactie publiek
Het publiek reageert enthousiast. Je ziet (op het scherm) een aantal van hen gefascineerd kijken naar de vingers van Lee Ritenour. De meesten zijn wel bekend met zijn muziek, wat natuurlijk niet zo gek is met zijn 30-jarige carrière. Bovendien heeft hij vaker op het North Sea Jazz gestaan. Als hij Wes Bound aankondigd wordt daar juichend op gereageerd. In dat nummer geeft hij een eerbetoon aan zijn grote voorbeeld Wes Montgomery. Tijdens het vierde nummer loopt er een groot aantal de zaal uit. Maar intussen zijn er ook veel bijgekomen dus blijft de zaal goed gevuld.
Leukste moment
Dat is wanneer Lee Ritenour even helemaal alleen speelt. Dat is een fijne onderbreking van het constante strakke ritme.
Oordeel
Het is een fantastisch concert waar ik helaas niet warm of koud van word. Hoewel ik een groot liefhebber ben van fusies en cross-overs heb ik niets met het genre smooth jazz. Het lijkt wel of de ingedriënten uit de soul, jazz, pop en wereldmuziek door de blender zijn gehaald en er een egale smoothie uit is gekomen. Geen spannende uitschieters alles even smooth en slick.
Charlie Crooijmans
Gezien: 18.00u-18.30u, Nile.