Hancock op zoek naar inspiratie

On Stage

De piepjonge Australische bassiste Tal Wilkenfeld - wat een eer moet het zijn om op zo'n leeftijd (24!) al met Herbie Hancock te mogen spelen! Zij is wel de meest verfrissende verschijning op het podium. Haar spel is puntig en helder gedefinieerd, en alleen tijdens een lang uitgesponnen solo van Hancock blijkt pas hoe jong ze feitelijk is: dan staat ze ineens te dralen als een puber op haar eerste feestje.

Verwachting

Dit plusconcert kan met een gigant als Hancock alle kanten uitgaan, maar de informatie over 's mans nieuwe Imagine Project doet het ergste vrezen. In obligaat humanistische taal predikt Hancock hierin de wereldvrede, op een muzikaal bedje van cultureel correcte National Geographic muziek - alsof iemand tegen het idee van vrede is! John Lennons Imagine en Peter Gabriels Don't give up.. Laten we voorzichtig vaststellen dat er misschien een spannender repertoirekeus bestaat. De zangeres die de partij van Kate Bush in Don't give up doet verdient een prijs als 'zangeres zonder eigenschappen' - zelden zoiets kleur-, geur- en smakeloos gehoord. Dit 'music for the millions' karakter staat Hancock eigenlijk helemaal niet als je bedenkt hoe vernieuwend hij ooit was. Deze covers doen niemand kwaad, maar dat is nu juist het probleem: het lijkt wel gecatered op de grootste gemeenschappelijke deler. Hier en daar kiest Hancock wel degelijk voor een moment het luchtruim door middel van een bevlogen improvisatie, maar iets meer hemelbestorming is dringend gewenst.

Publiek

Hancock is typisch een naam waarop veel mensen besluiten een NSJ-kaart te kopen. Sfeer vooraf in de Amazon is navenant: die van opgewonden anticipatie. Hancock lost professioneel alle verwachtingen in met een welgemikte golden oldie.

Moment

De Beninse jazzgitarist Lionel Loueke maakte ooit met het trio uit zijn studententijd een prachtig abstract en filmisch album (dit is een tip! het album verscheen op het indielabel ObliqSound, voordat Loueke een solocontract met Blue Note tekende), maar in de vaste gelederen van de Hancock-band komt Loueke niet veel verder dan wat geklooi met effecten. Loueke heeft een techniek waar de gitaristen in het publiek lyrisch over zijn, maar de emotionele zeggingskracht heeft danig te lijden onder al dat macho vertoon.

Oordeel

Wat een braafheid. Niks mis hoor, met deze band, maar waar was het echte avontuur?

Gezien: Herbie Hancock, 1745-1900, Amazon. North Sea Jazz, Jair Tchong