Funk en soul zoals het hoort

Wie

Een podium vol. Noem het pensionado-funk. Knappe zanger trouwens, rijkelijk voorzien van zaalbreed charisma en een behoorlijk imposant bereik. Terzijde: het is altijd lachen om die macho close up shots (die op alle grote schermen worden geprojecteerd) van het drumstel in de Nile: de drummers hier doen het nooit voor minder dan een drumkit gelijk een Japanse oorlogsvloot. Hoeveel kan een drumstel -esthetisch gezien- aan extra trommels en bekkens aan? Zouden die Nile drummers een wedstrijdklassement hanteren wie zijn kit het exorbitantst krijgt opgetuigd? Han Bennink zegt meer, met een (1) trommel. Maar dit is een ongelijksoortige, misschien wel ongepaste vergelijking.

Verwachting

Tower of Power is altijd maatwerk. Funk zoals het hoort. Uitvoering: perfect. Verrassingsgehalte: nul. Ieder bandlid benadrukt dat men "42 jaar, we herhalen: 42 jaar, twee-en-veertig jaar dus, dus zeg maar sinds 1968," al bezig is. Dat had men ook 1 keer kunnen zeggen, stilletjes en bescheiden.

Publiek

De stemming zit er goed in. Gedachte: een retrofunkgroep zoals The Dap Kings, in geest weliswaar gelijk, zou deze zaalgrootte toch niet zo moeiteloos in vlam zetten zoals deze routinemonsters dat met achteloos gemak doen. Zeg maar 42 jaar ervaring.

Moment

Tja, Misses Jones, met galmende stem gebracht? Collectief zingt de zaal mee. Gemeenschapszin en verbroedering alom. Best wel fijn, welbeschouwd. Net alsof die gigantische Nilezaal ineens een nachtclub is, zij het ietwat uitvergroot.

Oordeel

Niet slecht, niet hemelschokkend. Zoals een kapotte klok tweemaal per etmaal toch de juiste tijd aangeeft, let's put it like that.

Gezien: Tower of Power 21.05 tot 21.45 uur. Nile, North Sea Jazz. Jair Tchong