De ideale troostprijs

Wie

Stevie komt op met zo'n horizontaal toetsenbord die om je nek hangt. Na twee minuten ligt hij solerend op de grond. Hij wordt bijgestaan door een enorme band; met blazers, percussie, backing vocals en nog veel meer. De sound is heavy en gelikt en zo af en toe doet hij iets in zijn eentje.

Verwachting

De helft van de kaartverkoop moet op basis van Stevie gebeurd zijn. Want de Nile is overvol. We willen hits. En die krijgen we ook. Al zijn klassiekers passeren de revue: Higher ground, Isn't she lovely, Don't you worry 'bout a thing, Superstitious, Sir Duke, Signed, sealed, delivered en gelukkig een heel erg korte versie van I just called. Maar ook doet hij covers: We can work it out van the Beatles en Human Nature van Michael Jackson; dat laatste nummer werd wel een beetje rommelig gebracht. Ook opvallend: A New York state of mind van Alicia Keys was weliswaar een favoriet van Stevie, maar Ahoy zong te weinig mee en Stevie blies het af. Alle andere nummers werden wel luidkeels meegezongen. Aan het eind van het concert kwam niet Prince opdagen, wat iedereen hoopte en volgens de talloze geruchten Echt Waar zou zijn, maar Quicy Jones, die echt alleen maar gedag kwam zeggen. "I love Stevie Wonder", zei hij. Ja, wij ook, daarvoor hoef je het podium niet op te komen.

Publiek

De Nile puilde uit zijn voegen, wilde Stevie en kreeg Stevie. Stevie was het vanzelfsprekende middelpunt en alle muzikanten stonden in zijn schaduw. Een onemanshow. De Nile vond het al bij voorbaat leuk. Want ook al had hij op zijn kop gestaan, dan nog had de Nile alles leuk gevonden. Eerlijk gezegd: we hoorden her en der best wel wat valse noten.

Moment

Voor het publiek was alles een leuk moment. Stevie zelf genoot er intens van dat zijn dochter Aichy, tevens achtergrondzangeres, tijdens If you really love me wel erg dicht bij hem kwam zitten. Al schertsend naar het publiek neuriede hij een soort van sliep uit.

Oordeel

Stevie kwam, zag en overwon. Een meer dan terechte headliner. Dat vond iedereen in die veel te drukke en hete (en voetbalgedesillusioneerde) Nile. Nederland heeft dan wel de WK-finale verloren, Stevie is de ideale troostprijs.

Gezien: Stevie Wonder, 23.30-01.15, 11 juli 2010, Nile, North Sea Jazz, Pieter van Hoogdalem & Maarten van HeuvenVan dit concert komt geen opname beschikbaar.