Chinese hotellobbyjazz klinkt als: hotellobbyjazz

On stage

Iedere artiest moet je natuurlijk puur op zijn eigen merites beoordelen, maar in dit geval is de schattigheidsfactor fataal. Meer dan vertederende oldtimers valt hier niet te genieten. Bij de basis gaat het al mis: de drummer swingt als een tractor uit het Rode Rijk, die sindsdien geen druppel olie meer heeft gezien. Ook de blazers en de pianist vliegen herhaaldelijk grandioos uit de bocht. Het past wel bij het repertoire: voorwereldlijke stukken uit het lobby circuit en het revue theater.

Wat

In een poging te begrijpen waarom ik hier naar zit te luisteren (de NSJ-website rept over een documentaire die over deze heren momenteel wordt geschoten) moet ik wel denken aan de prachtige Oostenrijkse documentaire The Port Of Last Resort (1998, met soundtrack van John Zorn), die het vergeten joodse leven van Shanghai prachtig reconstrueert met foto's, filmpjes en getuigenissen. In deze film komt ook het Shanghaise uitgaansleven van de jaren dertig naar voren, met inderdaad: precies het type golden oldies zoals dit Peace Hotel Old Jazz Band nog immer laat horen. Maar goed: ook deze wetenschap leert je niet veel meer dan dit: ook de high society van Shanghai mocht vroeger graag dansen op Glenn Miller - en blijkbaar nog steeds. Maar zelfs de onverwoestbare kraker In the mood komt niet heelhuids uit de strijd die deze groep ermee tevergeefs aangaat. Filmisch moet het misschien nog wel kunnen werken.

Oordeel

We denken onwillekeurig aan verlaten, ingesneeuwde hotels, waarin gefrustreerde schrijvers hele boekwerken vol tikken met één zin ('all work and no play makes Jack a dull boy'). In de lobby speelt de Peace Hotel Old Jazz Band, terwijl uit de oneindige gangen van dit hotel het geratel van kinderwagenwielen op parketvloer weerklinkt.

Gehoord: Peace Hotel Old Jazz Band, Madeira, zondag 10 juli 2011, North Sea Jazz, Jaïr Tchong