Wat verwachten we?
Aaron Parks trapt met zijn trio dag twee af in de Madeira zaal. De zaal zit vol en de temperatuur in Ahoy loopt gestaag op. Parks speelt werk van zijn recent uitgebrachte CD Invisible Cinema. Met het prachtige Hank Jones trio van gisteren nog in gedachten vraag ik me af hoe dit trio binnen gaat komen. Krijgen we fijnzinnig ingetogenheid of is er ruimte voor virtuoos en experimenteel spel? Dat laatste is waar Parks goed in is. On stage
Hoewel het trio de naam van Parks draagt is het de drummer Ted Poor die de aandacht trekt en samen met Matt Brewer op bas vormt hij een diesel die niet te stoppen is. Hij is aanwezig als geen van de anderen en zijn lichaamshouding en spel doet denken aan een wat ingetogen Han Bennink. Zijn experimenteerdrift gaat zelfs zo ver dat deze luisteraar even op het verkeerde been was gebracht. Poor zat te frummelen aan zijn snare-drum alsof deze defect en gerepareerd moest, maar dit onritmische gekrakeel en gerommel ging vloeiend over naar iets wat verwacht wordt van een drummer: drummen. Wat krijgen we?
Het bijzondere van wat hier gedaan wordt is dat het niet overbodig is of experimenteren om het experimenteren is. Poor steelt niet helemaal de show, dat laat Parks niet toe en dat is ook niet nodig. De spanning tussen drummer en pianist is wat dit trio het luisteren waard maakt. Poor experimenteert net wat meer, maar geeft Parks gelegenheid terug te komen. De pianist schurkt in durf en lef tegen de drummer aan en bij de snellere nummers blijkt zijn kwaliteit en is de balans, zwaarbevochten, terug. Oordeel
Parks start dag twee in stijl en laat zien hoe rijk een trio kan klinken. Kijk ook eens bij de artiestenprofielen van Pablo Held en het Tzumo Acoustic Trio als u dit mooi vindt. Deze spelen in een vergelijkbare stijl in het kader van de European Jazz Competition. Gezien: zaterdag 11 juli 2009, 18:00-19:00, Madeira, North Sea Jazz, Andre Klaver
