Ornette Coleman: artist in residence, dag 2

Wie

Op zaterdag treedt Coleman aan in zijn kleinste bezetting dit festival. Dit kan wel eens goed nieuws zijn voor de mensen die Coleman willen horen zoals ze hem kennen van vroeger. Immers, op zijn bekende platen zoals 'The Shape of Jazz to Come' of 'Change of the Century' (Niet de minst pretentieuze titels) is de bezetting klein genoeg om te kunnen ademen tussen al die 'Sturm und Drang', en groot genoeg voor een stevig fundament. Deze formatie komt aardig in de buurt.

Verwachting

Of het een sentimentele terugblik wordt of niet, is de vraag. En of dat erg is, ook. Anderzijds heeft Coleman met zijn live opname Sound Grammar, uit 2005, veel lof geoogst. De kracht en dynamiek van die plaat wordt, net als op dag 1, ook hier niet gehaald.OnstageColeman neemt plaats op zijn kruk en zal daar gedurende het concert zijn werk doen. Rustig en geconcentreerd, als een oude meester. Coleman neemt ook de honneurs waar op trompet en viool.

Publiek

Bij aanvang is de zaal afgeladen vol, dit enigsinds tot mijn verassing. Zijn muziek leek me van een te hoog experimenteel gehalte om zo'n grote zaal vol te krijgen. Gelukkig is het tegendeel waar en heeft Coleman de opkomst die hij verdient. Als Mari Okubo invalt voor een intermezzo is er voor velen een reden gevonden om iets anders te gaan doen. Je kunt je afvragen of deze klassieke, operateske stem wel een plaats hoort te hebben op dit podium. Haar gekrijs scheurt alles kapot, waarna er de nodige herstelwerkzaamheden nodig zijn om weer bij de les te komen.

Moment

Ornette heeft de status en leeftijd bereikt dat hij het afkan zonder fysiek aanwezig te zijn. Rustige nummers worden steevast afgewisseld met uptempo nummers. Energiek en opvallend is de bassist Al Mac Dowell. Energiek, melodisch en uitdagend vult hij de gaten die Coleman op zijn leeftijd niet meer kan of wil invullen. Net zoals gisteren wordt er een interpretatie van Bach ingezet, dit keer een cello suite, Air. Dit thema wordt te lang doorgezet, waardoor kitsch overheerst. Een typisch schoenmaker leest verhaal. Dit kwartet is op zijn best dicht bij wat we kennen van Coleman, met Al Mac Dowell op bas als energiek en vernieuwende bron van energie.

Oordeel

Met hier en daar een misstap is dit een degelijk, zij het niet al te energieke terugblik op Colemans werk. Het is een sentimentele terugblik geworden waar Coleman moedige pogingen doet de trompet en viool ter hand te nemen. Dit is een innemend optreden geweest van een vernieuwer, een kunstenaar, op leeftijd. Een bijzonder rol is weggelegd voor het begeleidende trio. Zijn zoon, Denardo en bassist Al Mac Dowell hebben een experimenteerdrang die de muziek in het juiste perspectief plaatst.

Gezien: Ornette Coleman. 20.15 tot 21.15 uur. Hudson. North Sea Jazz, André Klaver.