Cassandra Wilson heeft de blues

On stage

Cassandra is nog nergens te bekennen wanneer haar band een funky groove inzet: elektrische bas, een gortdroog funkende gitaar en een stevige afterbeat van de drums. Betekent dit dat Wilson vanavond vooral zal leunen op haar free-funk periode? Dan komt ze eindelijk zelf het podium op. Zangeres Cassandra Wilson is een zelfverzekerde vrouw: getooid met grote zonnebril, een waaier tegen de warmte en blootsvoets komt ze goedgehumeurd het podium op.

Verwachting

Silver Pony heet het laatste album van Wilson, waarop ze andermans songs volkomen naar eigen hand zet. Blackbird (McCartney) en If It’s Magic (Stevie Wonder) voorziet ze van haar eigen signatuur die een mengeling is van jazz, funk en vooral blues en folk. De elektrische funk aan het begin van het concert blijkt niet representatief te zijn voor wat gaat komen, want al snel blijkt vooral de blues de rode draad te zijn van de avond.

Publiek

Er hangt een vreemde, onrustige vibe in de zaal, die bij aanvang vrijwel gevuld is. Tijdens het concert is er veel verloop. Cassandra Wilson is een van de grote namen in de internationale jazzscene, en is op elk jazz festival een grote publiekstrekker. Maar hier lijkt het alsof een groot deel van het publiek nog nooit van haar heeft gehoord. Misschien ook niet gek, als je je realiseert dat ook Rowen Heze en Waylon hier optreden.

Moment

Net toen ik me afvroeg wat die meneer aan de rand van het podium eigenlijk voor functie had, begon hij te spelen op z’n mondharmonica. Het bleek Gregoire Maret te zijn die z’n solo’s weet op te stuwen tot heftige climaxen.

Oordeel

Cassandra Wilson is gezegend met een fantastische eigen stem: warm, vol en een tikje hees. Volkomen op haar gemak op het podium en bijgestaan door een goede band. Alle ingrediënten voor een spannend concert zou je zeggen, maar op een of andere manier komt het niet tot z’n recht in deze onrustige zaal.Gezien: 17-6-2011, Chez Ella, The Hague Jazz – Pieter van Hoogdalem