Nikki overtuigt!

Wie

De Mississippi zag vandaag de Europese primeur van een jonge zangsensatie uit Canada: Nikki Yanofsky. Zestien lentes, en twee jaar geleden al dé ontdekking van het Montreal Jazz Festival. Wie afgelopen winter de Olympische Winterspelen gevolgd heeft kon haar al aan het werk horen, want ze zong bij de openingsceremonie het Canadese volkslied. Nikki heeft flair.

Wat

Ze zingt soulvol, gevoelig zonder sentimentaliteit, met een jong maar volwassen stemgeluid. Met covers van Billie Holiday (God bless the child) en zelfs Jimi Hendrix (The wind cries Mary) windt ze het publiek dat nieuwstoestroomt met gemak om haar vinger. Behalve covers ook een paar eigen nummers - en eigenlijk is het wel leuk om dan te horen hoe het jazzy in haar manier van zingen ook niet meer is dan één van de vele kennelijke invloeden die je als kind van deze tijd overal opdoet: country, pop, soul, het is muzikale fusion in een prettige, herkenbare en eigen vorm. Goeie band met akoestische inslag: piano en orgel, gitaar, contrabas, drums.

Moment

Hoogtepunt van het optreden was een staaltje scatten waaraan je kon horen waarom haar eerste album gewijd is aan Ella Fitzgerald: Ella… of Thee I sing. Of was het toch de energieke versie van Gershwin's classic I got rhythm? Of de fraaie, totaal nieuwe versie van Two of us van The Beatles? Dat was zeker de publieksfavoriet.

Publiek

Nikki krijgt met groot gemak enthousiaste menigte aan het zingen kreeg. Natuurlijk, als je zestien bent mag je nog een beetje giechelen en je onzekerheid tonen, zeker als je op een podium staat van het grootste indoor jazzfestival ter wereld en iets moet zeggen tussen het zingen door…

Oordeel

Om op die leeftijd al op dat podium te staan, èn het zo overtuigend waar te maken: petje af!