Branford Marsalis Quartet bopt er een eind op los

On stage

Door een hotel-akkefietje zijn de heren wat laat. Het drumstel wordt in alle haast in elkaar geschroefd. Je merkt al gauw dat Branford Marsalis de beste muzikanten om zich heen heeft verzameld. Ze zitten/staan dicht op elkaar: Justin Faulkner op drums, die met zijn hele lijf en leden het meest fantastische roffels en onverwachte slagen brengt, pianist Joey Calderazzo die in zijn solo's veel latin sporen gebruikt en bassist Eric Revis die af en toe wat opmerkingen krijgt van de perfectionist Marsalis, en Marsalis zelf die als hij geen alt- of sopraansax speelt achterin gaat zitten.

Wat

De Marsalis familie, met name Wynton, staat erom bekend dat ze jazz zien als een Afro-Amerikaanse traditie met als belangrijkste pijlers Duke Ellington en Louis Armstrong. Jazz gefuseerd met andere stijlen en genres wordt niet als serieuze jazz beschouwd. Branford zelf heeft wel wat uitstapjes gemaakt naar de wat meer populaire vormen zoals acid jazz. In de context van dit kwartet krijgen we echter verantwoorde, straigt-ahead jazz te horen. Jazz waarbij je heel mooi het proces kunt volgen, je mee kunt laten voeren door de solo's en de interacties tussen de musici. Soms lekker wild en swingend, maar ook gedragen en melodieus. De solo's van Marsalis zijn natuurlijk zeer virtuoos maar ook wat afgemeten. Geef mij maar het passionele gesoleer van Calderazzo en Faulkner.

Publiek

De zaal zit tot de nok vol. Degene die geen stoeltje weet te bemachtigen zit op de grond. Het respons is groot. Een daverend applaus doet het kwartet besluiten een toegift te geven.

Mooiste momenten

Is zonder twijfel het gesoleer van Faulkner en Calderazzo.

Oordeel

Een fantastisch optreden. North Sea Jazz waardig en absoluut geen museummuziek.

Gezien: Hudson 23 - 00 uur zondag 10 juli North Sea Jazz 2011 Charlie Crooijmans