Nog steeds een prachtige straatzangeres

Wie

Krystle Warren in de Mississippi, op vrijdagavond 9 juli, rond een uur of elf - als het al ergens moest zijn dan op dit buitenpodium, onder de sterrenhemel, met de geluiden van de stad in de verte, de vallende nacht die het publiek omhult.

Wat

Bijna iedereen gaat op de grond zitten, en de zangeres - zwarte huid, het kroeshaar zo kort dat het er bijna niet lijkt te zijn, grote college-bril voor de verlegen bruine ogen - vertelt, en vertelt, en zingt, roept herinneringen als onzichtbare demonen aan, stemt haar gitaar om zichzelf een rustmoment te gunnen, praat met het publiek, vraagt iedereen om dichterbij te komen. Ze deinst weg van de microfoon, wil hoorbaar zijn zonder kunstgrepen. Kleine, kwetsbare verhalen zijn haar liedjes, soms niet meer dan een paar minuutjes. ,

Moment

Dat Krystle jarenlang als straatartiest heeft opgetreden is onmiskenbaar, en in de reportagewagen waar de opname wordt geregisseerd vragen we ons af of de verrassende kracht uit dat kleine broze lichaam hoorbaar genoeg is als je haar op de radio hoort.

Oordeel

Een betoverend optreden, met behalve haar eigen nummers één cover die net zo verrassend als innemend is: Eleanor Rigby, ontdaan van alles wat overbodig is, een naakt liedje geworden, een liedje dat ineens klinkt alsof het niet van Lennon en McCartney maar van die kleine Krystle Warren is…

Gezien

Krystle Warren, 22.45-23.45, Mississippi, 9 juli 2010, North Sea JazzAad van Nieuwkerk