De trein van Larry Graham dendert door

On stage

Of eigenlijk eerst off stage, want voor aanvang beweegt de Graham Central Station als een drumband door het publiek naar het podium. De stemming zit er meteen goed in. De groep bestaat uit drie toetsenisten, electronics van zangeres Ashling Cole, drums en blazers. Oh ja, en Larry Graham op bas natuurlijk, waar een micofoontje op gemonteerd is zodat hij ook kan zingen. In het laatste nummer verschijnt mevrouw Graham ook nog even.

Wat

Het gaat natuurlijk allemaal om die groove die je als een denderende trein meevoert naar tijden van weleer. Zonder die stuwende drums, die pompende bas en het funky orgeltje stelt het allemaal weinig voor. De zang is redelijk maar heeft totaal geen diepgang. Die liedjes zijn schaamteloos eenvoudig. Ze zingen dat ze blij zijn terug te zijn op het North Sea Jazz. Verder horen we een paar zwijmel soulsongs, Higher Ground van Stevie Wonder en feestknallers als Dance to the music uit de tijd van Sly & the Family Stone. Alles lang uitgerekt natuurlijk.

Publiek

Het publiek heeft er zin in; aangevoerd door zangeres Cole zingt, zwaait en klapt het mee. Vrijwel de hele zaal is in beweging. Alleen die zwijmelliedjes vallen niet zo goed in de smaak, mensen vluchten weg of geven commentaar als "ik zou die manager wel willen spreken".

Narcistisch moment

Graham gaat tussen het publiek staan - hij speelt voor m'n neus maar het geluid komt van het podium - en kijkt verheerlijkt in de rondte naar de mensen die hem toejuichen.

Oordeel

Larry Graham is een fantastische bassist en geeft zich helemaal. De musici funken goed mee, maar de inhoud en de zang zijn magertjes. Die power noise bassolo van 10 minuten is ronduit vervelend.

Gezien: Nile 23.45 - 1.00 vrijdag 8 juli North Sea Jazz 2011 Charlie Crooijmans