Dee Dee doet Billie recht, hitsig en elegant

Wie

Dee Dee Bridgewater heeft voor de gelegenheid een stemmig ensemble in periodestijl uitgekozen. Een buitenmaats model hoed in countrystyle completeert haar joyeuze verschijning. James Carter stuitert even later het podium op in een 'gangsterlike' lang colbert en speelt vanaf het eerste moment (later bijgestaan door rietblazer Craig Handy) volgens het credo 'take no prisoners'. Spelen om iedereen te veroveren, ook degene op de laatste rij in de Amazon. Bijzonder overtuigend, net als trouwens de andere partners in crime: Kenny Davis op contrabas, Lewish Nash op drums en Edsel Gomez op piano.

Verwachting

Enige scepsis vooraf is onvermijdelijk: het getroubleerde leven van de beroemdste zangeres uit de jazzgeschiedenis als onderwerp van een eerbetoon lijkt niet echt te verwijzen naar een moment van grote bevlieging.

Publiek

In 2007 deed Bridgewater in dezelfde Amazon zaal nog een bijzonder geslaagd project rondom de Malinese griotmuziek, toen jammer genoeg voor een halfvolle zaal. Vanavond lijkt de opkomst in de Amazon weer als vanouds bij deze op dit festival geliefde zangeres. Veel vrouwelijke fans op de eerste rijen!

Moment

Typerend voor de hitsige sfeer van dit eerbetoon zijn de op amechtige toon gefluisterde woorden van Bridgewater: "I can't believe I've just been sandwiched between Herbie (Hancock, gaf voor haar in de Amazon een concert) and Chick (Corea, staat na haar op de rol)". Als je je bezig gaat houden met een zangeres waarover al zoveel is gezegd en geschreven kun je de interpretatie kiezen naar eigen goeddunken: Bridgewaters 'take on Billie' kan men vanavond gerust karakteriseren met de term 'bronst'. Alle mogelijke sentimenten tussen hoerigheid en engelachtigheid etaleert Bridgewater als een volleerd actrice aan het publiek, dat daardoor al snel aan haar voeten ligt. Heel passend, want een leven als dat van Billie Holiday verdraagt geen afgemeten keurigheid in de interpretatie. Zo doet Bridgewater waarlijk recht aan Lady Day: ze trekt een racebaan aan emoties op, die allemaal tollen rond het centrale motief wanhoop. Bridgewater pelt de legende af tot de kern: Eleanora Fagan, die op ramkoers lag met het leven als zodanig, en daarbij ook nog eens stelselmatig de verkeerde man koos. Zeker in de blues-nummers gaat Bridgewater over alle grenzen van betamelijkheid, waarmee de mogelijke contouren van de historische Billie Holiday ineens heel dicht op de huid van de luisteraar komen.

Oordeel

De scepsis blijkt kortom geheel onterecht. Niet alleen Bridgewater dwingt een diep respect af voor de grondigheid waarmee ze dit eerbetoon heeft aangepakt. Ook James Carter demonstreert een adembenemend expressief vermogen: zelfs de sopraansax (een enigszins verdacht instrument wegens hoog vaselinegehalte bij menig sopraansaxofonist) begint te brullen en te kreunen onder de machtige longinhoud en techniekbeheersing van Carter. Bij Carter wordt het instrument een detail bij een alles overweldigende zielsexpressie. Zeer indrukwekkend hoe Carter alles wat hij tussen de lippen neemt laat brullen al naar gelang de grillen van zijn ziel.

Gezien: Dee Dee Bridgewater, 2015-2115 uur, Amazon. North Sea Jazz, Jair Tchong