Mayer Hawthorne krijgt alle vrouwen in zijn tent

De blanke soultijger en zijn gevolg nemen de Bravo mee op een vrolijke trip door oude soul en moderne aftakkingen daar van. De geboren showman krijgt alle vrouwen in één tent.

CONCERT

Mayer Hawthorne & the County, Lowlands Bravo Stage, zaterdag 20 augustus 2011Door Erik Zwennes (3Voor12)

MUZIEK

Andrew Mayer Cohen (29) ofwel Mayer Hawthorne is een nerdy, blanke soultijger. Samen met zijn band The County maakte hij in 2009 het sterke debuut album A Strange Arrangement. Bigbandsoul als deze wordt al snel retro genoemd en het doet ook regelmatig denken aan Smokey Robinson, Curtis Mayfield en Isaac Hayes. Het label Stones Throw heeft anno nu een mooie stal met talenten die hun inspiratie uit stoffige platenkasten trekken. Denk bijvoorbeeld aan Aloe Blacc, bij wie het retro-stempel steeds minder belangrijk is geworden. Het is gewoon heel goed gedaan, oprecht en met leuke cross-overs naar hiphop en popmuziek.

PLUS

The word of the day is ‘fun’, stelt Mayer aan het begin van zijn optreden. Dat maakt hij helemaal waar. Samen met The County maakt hij de betere niets-aan-de-hand-feest-soul. Hij toont zich een geboren showman en krijgt alle vrouwen van het festival in één tent. Zijn tent. Hij opent met het vrolijke 'Maybe So, Maybe No' laat zijn versie van Snoop Dogg’s 'Gangsta Luv' horen, preekt 'Love is Alright' en pakt de vrouwen in met 'Make Her Mine'. Enkele nieuwe nummers laten horen dat Hawthorne iets buiten zijn paden treedt en flirt met r&b en hiphop. Leuk dat hij zijn liefde voor producer J.Dilla zo een plek geeft. Hij covert Pharrell en Hall & Oates, maar bouwt hoogtepunten rond zijn eigen nummers. Daar durft hij vocaal ook dieper te gaan en krijgt de band meer ruimte voor solo’s. De ijzersterke single 'The Ills' vormt het slotstuk van dit feest. De band wordt voorgesteld en dan mogen de leden ook allemaal nog even los.

MIN

Af en toe neigt de dienende band iets te veel naar reclamesoul, commercial-r&b en niets-aan-de-hand-muzak. Opvallend genoeg is dit vooral tijdens de covers of bonustracks. Nee, Hawthorne hoeft live helemaal geen eerbetoon aan anderen te doen. Hij heeft genoeg klasse van zichzelf. De diepte van de plaat wordt maar zelden bereikt. Daarvoor stelt deze band zich teveel ten dienste van de vrolijkheid.

CONCLUSIE

Waar labelgenoot Aloe Blacc de vertaling van zijn plaat naar live nog niet op orde heeft, krijgt Mayer Hawthorne de hele tent vandaag mee. Hij is grappig, innnemend en legt tussen de regels nog een nieuw cool dansje uit. Op dergelijke momenten doet hij denken aan Jamie Lidell ten tijde van zijn album Jim. Alleen waar Lidell ook kan putten uit de wat origineler nummers en freaky elektronica is het bij Mayer na een uur wel wat veel van hetzelfde. Hij geeft een goed feest. Niets meer, niets minder.

CIJFER:

7