Sonny side up!

Wie

Rollins is nauwelijks of nooit op festivals te vinden, dus ook niet op North Sea Jazz. De laatste keer was in 1978. Dit is een buitenkans om een van de meest invloedrijke muzikanten uit het post-bebop tijdperk live mee te maken. Dit is ook wat we verwachten deze avond. De bassist Cranshaw begeleidt Rollins al vanaf 1962 en drummer Watkins is een begenadigd en energieke jazzdrummer pur sang. Daar komt nog eens de ervaren percussionist Figueroa bij, die met een scala aan muzikanten gespeeld heeft wat zich uitstrekt van Miles Davis tot aan Eddie Palmieri. En alsof dat niet genoeg is schuift de relatief jonge Bernstein aan op gitaar. Een schitterend affiche.

Verwachting

Deze editie van North Sea heeft nogal wat teleurstellingen opgeleverd met betrekking tot de oude garde. Te vaak klinkt het roestig, routineus of ongeïnspireerd. Het credo 'Never meet your youth Hero's' is te vaak waar. Los van Rollins zelf staat de band al als een huis, met een frivole opstelling. De percussie en gitaar zullen een welkome bop toevoeging zijn.

On Stage

In één lijn in de breedte opgesteld: Bob Cranshaw op bass, Kobie Watkins op drums, Sammy Figueroa op percussion en Peter Bernstein op gitaar. Deze opstelling geeft Rollins de gelegenheid het duel aan te gaan met al zijn bandleden.Rollins is 80, heeft een boggel, loopt mank, spreekt met een hese doorleefde stem en heeft een electrified fucked up afro. Met andere woorden, hij ziet er eerder uit als een verwarde oude man dan een grandioos muzikant. Deze verwachting wordt luttele seconden later aan flarden gespeeld.

Publiek

De zaal is afgeladen en het er is een lichte opwinding waarneembaar. Direct na de start heeft de zaalwacht de handen vol om amateurfotografen van het podium weg te houden. Niet verwonderlijk zijn dit over het algemeen slecht geklede, autistisch gedragende mannen van in de vijftig. Het publiek is onvermoeibaar enthousiast en zal dat blijven tot aan het slot, waar een iedereen zo dicht mogelijk bij het podium wil zijn.

Moment

Rollins komt binnen en overdonderd, en niet zo maar. Eerder dit festival was ik danig teleurgesteld door de oude garde die het niet waar kan maken maar deze man speelt of hij de wereld nog moet veroveren. Drummer Watkins is de voornaamste energiebron en de 'zingende' conga's van Figueroa geven het geheel een aangename twist. Van die laatste zijn de solo's niet te versmaden. Een ieder in deze zaal is gekomen voor Rollins en hij overtreft alles. Na dit waanzinnig begin zet Rollins aan voor een ballade en bouwt de spanning gedurende een uur weer op. Zo nu en dan balt Rollins zijn vuisten om aan te geven wat de bedoeling is van deze muziek. Even later zat ik geconcentreerd diep in gedachten te luisteren en leek hij me aan te kijken om me iets duidelijk te maken (ik zat op de eerste rij): niet nadenken maar swingen!

Oordeel

Sonny Side Up! Rollins geeft iedereen het nakijken, jong en oud. Ik kan er niet over uit hoeveel pit deze man nog heeft. Los van wat nog komen gaat heeft Rollins dit festival gemaakt. Tot over 32 jaar Sonny. Dan hebben we weer een finale.

Zondag 11/07/10 - 16.00u tot 17:15u - Amazon - André Klaver