Janelle Monae verplettert

On stage

Lichten uit, spot aan op de MC van de avond. Onder spannende Psycho-geluiden wil hij dat wij allemaal onze eigen naam roepen alvorens we luid en duidelijk Janelle Monáe moeten roepen. Het podium vult zich snel met flitsende wit geklede muzikanten die geen moment stil staan. Strijkers, blazers, percussionist, gitarist, bassist, toetsenist, backing vocals: alles en iedereen is in beweging. Temidden van die vrolijkheid en dynamiek staan er drie figuren in zwarte monnikskappen onheilspellend met de rug naar ons toe. Eén daarvan is Cindi Mayweather die ons komt waarschuwen voor de toekomst. Het sci-fi avontuur kan beginnen!

Wat

We schijnen ons in het jaar 2719 te begeven. Monáe's alterego Cindi Mayweather heeft als missie om de stad Metropolis te redden van onbekende krachten die vrijheid en liefde willen onderdrukken. Hoe ze dat gaat doen? Met de muziek van haar albums Metropolis en ArchAndroid. Dat is toekomstmuziek met elementen uit allerlei genres van het verleden: symfonisch funk, bombastische soul, rock, hip hop, ballades en muziek van helden The Jackson 5 (I want you back) en Stevie Wonder (Cherie Amour). Maar ook met dans, Monáe zelf en de twee Barbarella-achtige danseressen, rozenblaadjes, het imaginaire neerschieten van kwade krachten en een doek dat Monáe al zingend vol kliedert met de contouren van een naakt en de letters LOVE eronder.

Publiek

Laat zich verpletteren, letterlijk! Monae beveelt zonder woorden en iedereen zakt gehoorzaam naar de grond terwijl de band op het podium ligt. Wanneer Monáe haar hits Cold War en Tightrope inzet, gaan de ledematen pas echt goed los.

Wow moment

Janele Monáe gaat crowdsurfen en een zee van smartphoontje verschijnt.

Oordeel

Het is fantastisch om te zien dat de band en Monáe zich 100% inzetten om er een geweldige show van te maken. Haar onberispelijke uiterlijk en karakteristieke kuif zijn aan het eind van de show behoorlijk warrig geworden. De muziek is apart, soms bombastisch, maar ook intiem en kwetsbaar. Monáe heeft een sierlijke stem die vooral in de hoge tonen goed tot zijn recht komt – ze lijkt verdomd veel op de jonge Michael (vooral in I want you back) – maar helaas zit er een hinderlijke galm op. De akoestiek van de zaal verpest jammer genoeg het luisterplezier. De hiaten tussen de nummers doen knullig aan, maar dat is vast een logistieke kwestie. Volgende North Sea Jazz beter?

Gezien: Maas vrijdag 8 juli North Sea Jazz 2011 Charlie Crooijmans