De aanhouder wint bij James Blake

Nee, James Blake maakt het de uitpuilende danstent niet gemakkelijk. Maar wie geduld heeft en open staat voor experiment en spanning, krijgt een enorm sterk optreden te zien. En zowaar was er ook nog een gloednieuw nummer.

CONCERT

James Blake, Lowlands Bravo Stage, vrijdag 19 augustus 2011Door Erik Zwennes (3voor12.vpro.nl)

MUZIEK

Dubstep, daar heeft de muziek van de jonge Britse, geschoolde, producer James Blake weinig meer mee te maken. Althans, wat betreft de nummers op zijn debuutalbum. Zijn roots liggen wel degelijk in het stuwende genre. Ergens tussen experimentele folk en minimale post-dubstep beweegt Blake zich tegenwoordig. En met succes. Hij mag, na een aantal Nederlandse boekingen in kleinere zalen, vandaag aantreden in een afgeladen Bravo.

PLUS

Allereerst verdient Blake alle lof voor de vertaalslag van studio naar live. Een plaat in je eentje op een zolderkamer in elkaar knutselen, is één. Deze op een creatieve, muzikale en verrassende wijze met muzikanten spelen is iets heel anders. Bij set-opener 'Unluck' is dat bijvoorbeeld heel knap gedaan. De snare is nog wat dwarser geplaatst, het ritme moeilijk te volgen en er ligt een nog zwaardere vervorming over Blake’s stem. Toch is dit niet uit arrogantie gedaan, maar om het publiek bewust even te laten zoeken. De band bouwt steeds iets verder richting een dansritme. Dit doet het via het jazzy doch minimale 'Give Me My Month', het nieuwe 'Tep & The Logic' en het repetitieve 'I Never Learnt To Share'. Pas halverwege laatstgenoemde nummer volgt de eerste ontlading door een verwoestende synthlijn. Drie hoogtepunten bepalen de ervaring. Het kleine 'Lindisfarne' met enkel zijn stem en een zacht gitaargeluid. Dan 'CMYK' van de gelijknamige EP om met 'Limit To Your Love' de hele tent mee te krijgen. De ene helft van de tent zingt mee, de andere helft luistert ademloos. En ook hier speelt Blake met de verwachtingen door het nummer uit te bouwen tot een soort kamermuziekdubstep. De finale klap geeft de band met een nieuw nummer en 'The Wilhelm Scream' waarbij werkelijk alle registers open gaan. Drummer en gitarist leggen een laag noise waar Blake melodieus overheen croont om het publiek verward maar onder de indruk achter te laten.

MIN

Jeutje, wat maakt het James Blake het de neutrale toeschouwer lastig. Het wordt al snel duidelijk dat een deel van de uitpuilende tent op de hit, de hype of het labeltje ‘dubstep’ af komt. Dat deel druipt dan ook al snel teleurgesteld af. Maar ook voor de liefhebber is het geen gemakkelijke setlist. Wanneer pas na twintig minuten de eerste ontlading plaats vindt en Blake nog regelmatig terugkeert naar zijn extreem minimale touch, voelt het af en toe als wiskunde-les.

CONCLUSIE

De vraag die opdoemt bij James Blake op Lowlands is: dien je je set aan te passen aan de grootte van je podium? Moet je al aan het begin van de set dansbare nummers spelen om mensen mee te krijgen of is ook in de Bravo ruimte voor experiment, opbouw en een heldere visie op je show? Blake kiest met succes voor die eigenwijze opbouw. Hij maakt het de toeschouwer niet makkelijk en vraagt veel, maar geeft uiteindelijk nog veel meer terug.

CIJFER:

8