Brad Mehldau maakt complexiteit toegankelijk

ON STAGE
Brad Mehldau (piano); Larry Grenadier (bass); Jeff Ballard (drums)

In het openingsnummer weet Mehldau vrijwel meteen een intense sfeer te creëren die een bijna hypnotiserende werking heeft. Het trio is ontzettend goed op elkaar ingespeeld en dwingt om ademloos te blijven luisteren. Er worden stukken gespeeld van het recente album Ode, maar er komen ook covers voorbij van anderen. Zijn gave om popklassiekers te transformeren naar een jazzsetting zonder dat het ergens geforceerd overkomt, is wat hem bekend heeft gemaakt bij een breed publiek. In deze set komt bijvoorbeeld het nummer ‘And I Love Her’ voorbij, een Beatles klassieker geschreven door Paul McCartney. Bij een dergelijk nummer is er een heel breekbare balans tussen kunst en kitsch, maar de vertolking van Mehldau zorgt voor een ‘brok in de keel’-moment. Mehldau woont tegenwoordig een groot deel van het jaar in Nederland en verrast met afkondigingen in het Nederlands, iets wat hem inmiddels prima afgaat.

PUBLIEK
De laatste dag van het festival is een stuk minder druk bezocht dan de vrijdag en zaterdag. Maar al ruim voor aanvang puilt de zaal uit, er kan bijna niemand meer bij. Ik zie heel veel mensen met gesloten ogen tijdens dit concert; niet omdat iedereen zo moe is op deze derde festivaldag, maar om de muziek nog intenser te kunnen beleven. Aan het einde krijgt Mehldau een staande ovatie van de zaal, wat beloond wordt met een toegift.

OPVALLEND
Met gesloten ogen lijkt het op momenten alsof je naar twee pianisten luistert die beiden een eigen solo spelen. En toch wordt het nergens academisch of bedacht. Dat is volgens mij ook de grote kracht van deze pianist en componist: hij weet de meest complexe partijen te doen overkomen alsof ze eenvoudig zijn. Maar tegelijkertijd wordt zijn toegankelijke muziek nergens oppervlakkig.