Terence Trent Wie?

Het zal voor velen als verrassing komen maar Terence Trent d'Arby brengt nog altijd albums uit, sinds het begin van deze eeuw onder de naam Sananda Maitreya. En dat klinkt dus ongeveer zo (dit is van zijn meest recente album Return To Zooathlon uit 2013):

Nieuw genie aan het front

'Written, Arranged, Produced, and Performed by...' Dit is een zin die louter lijkt voorbehouden aan Prince, maar in 1987 was daar ineens Terence Trent Howard uit New York die onder de artiestennaam Terence Trent d'Arby aanspraak maakte op dezelfde creditregel op zijn album Introducing the Hardline According to Terence Trent D'Arby. De muziekwereld slikte deze hoogdraverij - hij noemde zichzelf niet zelden een muzikaal genie en bestempelde zijn debuutalbum als het belangrijkste sinds Sgt. Pepper Lonely Hearts Club Band van The Beatles - vooral omdat hij vier grote hits scoorde met 'If You Let Me Stay', 'Wishing Well', 'Dance Little Sister' en 'Sign Your Name'.

Vlees noch vis

Zijn sound, zijn looks en zijn frisheid (fris als in: nieuw) legde hem geen windeieren. Hij won een een Grammy en een Soul Train Award en het leek erop dat Prince een geduchte concurrent erbij had. Er werd dan ook reikhalzend uitgekeken naar zijn tweede album, dat circa twee jaar verscheen en de titel Neither Fish Nor Flesh meekreeg, wat uiteindelijk een selffulling prophecy zou blijken. De kern van het album bestond uit drie stroperige ballads, waaromheen soulvolle en funky composities werden gebouwd. Superhits scoorde hij er niet mee en hij viel evenmin in de prijzen. Toch staat de track 'This Side Of Love' nog altijd overeind.

In de anonimiteit

Na dat tweede album draaide de spotlight van Terence Trent d'Arby af. Hij bracht in de jaren negentig weliswaar nog twee albums uit, Symphony or Damn in 1993 en TTD’s Vibrator in 1995, maar het momentum was verdwenen. Zo goed als in de eighties werd het niet meer. En zou ook nooit meer worden. Hij was net iets eerder dan Lenny Kravitz en het leek alsof Kravitz (en ook een artiest als Maxwell) zijn stokje overnam. Terence had er zelf ook geen zin meer in om de superster te spelen en dus verdween hij in de anonimiteit, rustend op zijn lauweren met de royalties van met name zijn debuutalbum. In 2000 stak hij eenmalig zijn hoofd boven het maaiveld uit toen hij zijn vriend Michael Hutchence van INXS verving, die in 1997 zelfmoord pleegde, bij de opening van de Olympische Spelen in Sydney.

And now for something completely different...

Maar daar was-ie ineens weer in 2001. Of althans, de artiest formerly known as Terence Trent d'Arby was weer terug. In het begin van het nieuwe millennium had hij zich namelijk een nieuwe naam aangemeten: Sananda Maitreya. Naar eigen zeggen was Terence Trent d'Arby uitgeblust en gestorven en vanuit die as was Sananda herrezen, met nieuwe moed, nieuwe wil en een nieuw album: Wildcard. Hij was inmiddels verhuisd naar Italië, het land van zijn vrouw Francesca Francone, schreef, arrangeerde, componeerde en speelde alle muziek weer zelf en bracht het album zelfs zonder hulp van een platenlabel uit.

In de marge

Op zijn eigen tempo bleef Sananda platen uitbrengen, die hij soms alleen via internet verspreidde: Angels and Vampires, Volume 1 in 2005, Angels and Vampires, Volume 2 in 2006, Nigor Mortis in 2009, The Sphinx in 2011 en in 2013 dus Return to Zooathalon. Op alle albums laveert hij tussen stijlen, de ene keer is het hardrock, dan weer jazz en hij waagt zich zelfs aan neo-soul. Toegegeven, het klinkt niet onaardig, maar relevant is het allang niet meer. Wat dat betreft herinneren we hem liever als de kroonprins van Prince in de jaren '80.