Caro Emerald DID deliver!

Wie

Zoals 2009 het triomfjaar van Kyteman was, kan men met enige goede wil 2010 nu al het jaar van Caro Emerald dopen. De cd verkoopt als een gek, er is geen kunstredactie in den lande te vinden die haar niet paginagroot heeft gefeatured, en vandaag circuleerde op Facebook het gerucht dat haar eerste hitsingle Back it up in een Franse versie wordt uitgebracht. Dus wie weet waar dit eindigt!

Verwachting

De fraai getitelde en leip geproduceerde cd Deleted scenes from the cutting room floor is niet alleen in zijn inspiratiebronnen nostalgisch. Caro's debuutalbum zorgt -heel ouderwets!- voor hoge stapels in de cdwinkels, die even snel door cdwinkelmedewerkers worden opgetast als vervolgens weer de winkels uitvliegen. Opmerkelijk genoeg, in tijden van iPod, Vuze, Spotify, en de inmiddels door de hele westerse muziekindustrie dood verklaarde compact disc. Het buitenland begint ook al te lonken. Of: Caro lonkt naar het buitenland. Spaanse en Portugese labels hebben haar al gecontracteerd. In internationaal perspectief zijn er trouwens twee verwante groepen: in Wenen doet

Fatima Spar

met haar groep

The Freedom Fries

iets soortgelijks met jaren dertig en veertig jazz (dus de jazz van net voor de bop revolutie, toen dit genre nog een breed gedragen begrip was in de uitgaanswereld), en in Portland, Oregon heb je

The Stolen Sweets

, evengoed een schitterende groep die hun inspiratie vooral uit vocal jazz a la Boswell Sisters haalt. Wat Caro Emerald onderscheidend maakt is de inzet van de DJ, die haar nummers precies die punch geven om een hedendaags uitgaanspubliek niet te vervreemden. Hier en daar lees je wel eens de kritiek dat ze eigenlijk een echte jazzdrummer zou moeten nemen, maar dat is nu juist het punt: daarmee zou deze muziek een groot deel van haar charme verliezen.

Publiek

De hits van Caro hebben wat deejays onderling 'the girl quality' noemen, oftewel: als je de meiden en vrouwen aan het dansen krijgt, dan volgen de mannen als vanzelf. Dit principe was in de Maas, doorgaans niet echt een danslokatie tijdens North Sea Jazz, eenvoudigweg overal vast te stellen. Ook niet onaangenaam: overal prevelde iedereen de teksten mee van haar hits. Maar het belangrijkste: met haar jazzy pop slaan Caro en haar mannen een flinke bres in de mainstream van de pop, die immer gedomineerd wordt door gitaarpop- en -rock in het kielzog van Beatles, Stones en Stooges, en natuurlijk de omnipresente dance. Vandaar dat het ook volstrekt logisch is dat Emerald dit jaar op North Sea Jazz staat.

Moment

Dat zijn er twee: Caro Emerald die uit de grond van haar hart zegt dat 'spelen op North Sea Jazz toch wel het hoogste is wat men bereiken kan'. Ontroerend. En tijdens een heerlijk smerig, op Ennio Morricone geinspireerd, nieuw nummer geeft de in wit kostuum gestoken, sterk op Buddy Holly gelijkende gitarist een solo die zo ongelofelijk over de top is, dat alle 'guilty pleasure' zenuwen van uw recensent worden beroerd. Tegelijk! Hoe heerlijk vuig!

Oordeel

Caro Emerald DID deliver! En een woord van John Zorns Naked City aan het adres van sommige hardcore jazzpuristen die dit soort jazzvernieuwing niet trekken (ze stonden naast me te mopperen): 'Jazz snob: eat shit!'

Gezien: Caro Emerald. 17.50 tot 18.45 uur. North Sea Jazz, Maas. Jair Tchong.