Sounds comin' from the Black Atlantic
- Nieuws
- Sounds comin' from the Black Atlantic
De jonge, Britse latin-jazz pianist Alex Wilson heeft een onfeilbaar instinct om latin muziek te redden van de cliché's. Eerder bracht Wilson spraakmakende albums uit waarin hij salsa heel inventief liet fuseren met r 'n' b, en zelfs met folky sounds uit de Punjab. Nu hij een artistieke samenwerking heeft opgezet met Mali, in artistieke termen een Westafrikaanse grootmacht met een onbehoorlijk aantal extreem getalenteerde vocalisten en musici, zorgt dat voor hooggestemde verwachtingen.
On stage
Van links naar rechts: Wilson die dirigeert vanachter zijn vleugel, congaspeler, drummer en bassist, plus twee trombonisten, goed geschoold in de rauwe salsa. Uit Mali: koraspeler Madou Sidiké Diabaté, balafonspeler Ahmed Fofana en zangeres Doussouba Diabaté.
Wat
De genetische verwantschap van latin muziek en Afrikaanse muziek is bijzonder groot, en de laatste jaren wordt dit thema steeds dieper uitgewerkt, door uiteenlopende musici, variërend van gitarist Ernest Ranglin, saxofonist Steve Coleman en zangeres Dee Dee Bridgewater, tot de Cubaanse singer/songwriter Eliades Ochoa met de Malinese gitarist Djelimady Tounkara. Met dit thema (in de Amerikaanse literatuur heeft men het ook wel over 'the Black Atlantic' - goeie term!) kun je als het ware festivals vol programmeren, en North Sea Jazz heeft het de laatste jaren gelukkig ook consequent op de agenda gezet.
Moment
Twee momenten maken diepe indruk: halverwege de set verdwijnt de hele groep - op de koraspeler na. Madou Sidiki Diabaté zet vervolgens een solo recital in dat diep weet te ontroeren en de rumoerige Congotent in eerbied stil weet te krijgen. In de Amerikaanse jazzkritiek heb je van oudsher een categorie 'instruments deserving a wider recognition'. Instrumenten als de kora en zeker ook de balafon zouden per omgaande in deze rubriek moeten worden opgenomen: wat een kracht en rijkdom gaan er in deze exotisch ogende instrumenten schuil! Het uiterlijk is misschien 'wereldmuziek', maar de expressiemogelijkheden van kora en balafon zouden veel breder bekend mogen zijn.Tenslotte komen in het laatste nummer de twee tradities samen op een manier die de Congo tent uit de stoelen weet te lokken en de twee radio 6 recensenten op rij 1 de tranen uit de ogen doet schieten. Alles klopt hier: geen gladstrijkerij, hier wordt gemusiceerd op het hoogste niveau, met veel wederzijdse communicatie en waardering. Wat is die Wilson op een heerlijke manier eager! New York style overstuurde salsa trombone's worden grandioos verweven met kora en balafon improvisaties.Stellen we vast dat 'Mali-Latino' als project eigenlijk veel beter geslaagd is dan AfroCubism, dat ernstig te lijden had onder de incompatibilité des humeurs van de heren Ochoa en Tounkara. Wilson heeft een stevige jazz scholing en luistert dus beter, en reageert scherper op wat er zich muzikaal gezien allemaal voordoet. AfroCubism was achteraf beschouwd vooral een World Circuit product. Dit is afrojazz van het puurste soort.
Oordeel
Alex Wilson verdient veel meer aandacht dan vooralsnog het geval is, en hopelijk krijgt dit project vele vervolgen. Zelf liet Wilson in zijn afkondiging doorschemeren dat hierna iedereen weer op het vliegtuig terug zal stappen en een deel twee ongewis is - hopelijk krijgt hij ongelijk. Persoonlijk oordeel: spannendste concert van deze hele North Sea Jazz editie.
Gehoord: Mali - Latino, Congo, zondag 10 juli, North Sea Jazz, Jaïr Tchong & André Klaver.
