Mexico en Cuba zijn nog lichtjaren van elkaar verwijderd

On stage

In de opstelling van vandaag wordt Sánchez begeleid door vijf muzikanten uit Spanje en Cuba. Een bijzondere verschijning is de sexy bassist die afwisselend bas of contrabas speelt, bij uitstek mannelijke instrumenten. Sánchez kondigt haar niet voor niets aan als de mooiste bassist op de planeet. Een blikvanger vanjewelste.

Wat

Sánchez is een alleskunner en is met haar samenwerking met de muzikanten van onder andere Calexico voor de zoveelste keer een nieuwe weg ingeslagen. Als genre zou je haar laatste werk het beste als Americana-Cubana kunnen omschrijven. De pedel-steel en clave, hand in hand. Calexico speelt Americana ten top en dat gecombineerd met haar Latin inborst maakt dat het een spannend optreden kan worden. Van een trompet met een Mariachi timbre tot een Cubaanse son. Het kan allemaal. De leden van Calexico spelen bij dit optreden niet mee. En dat laatste wreekt zich genadeloos. De mix van stijlen uit Cuba, Texas en Mexico, op haar album zo lichtvoetig en vanzelfsprekend ten gehore gebracht, komt niet van de grond. De trompettist speelt te veel vanuit zijn tenen en mist de nuance en het timbre van een Mariachi. Ik zou het liever niet zeggen maar het verbaasd me niet: hij komt uit Cuba. Zijn krachtige spel zou simpelweg het best op zijn plaats zijn in een Cubaanse band. Noem eens wat. Cubanismo of zo. Ook de gitarist komt niet uit de verf en mist elke connectie met de zuidelijke staten van de VS. Het lijkt wel alsof deze formatie korte tijd voor hun tournee bij elkaar geroepen is om dit project bij elkaar te spelen. Ze zijn de nuances zoals op haar album te horen niet bijster. De som der delen komt niet in de buurt van wat nodig is om de melancholie, het swingende en aangename van haar laatste plaat over te brengen.

Publiek

Dit is de openingsact voor de Congo en dat is te merken aan het publiek wat binnenstroomt tijdens de eerste minuten. Sánchez heeft een warme uitstraling en communiceert vlot met de zaal. Helemaal gekluisterd houdt Amparo het leeuwendeel van de luisteraars niet. Er is wat verloop.

Moment

Als uitsmijter wordt 'Apagon en La Habana' gespeeld, en hier blijkt de kwaliteit van de muzikanten op hun plek: Cuba! Als ze een Charanga aanzetten komt de lome zaal los en spat de vreugde van het podium. In de zaal wordt gedanst en een deel van de teleurstelling wordt gecompenseerd.

Oordeel

Wat een deerniswekkende bedoeling was dit. Tucson-Habana is een juweel van een plaat waar de niet vanzelfsprekende link tussen Cuba, Texas en Mexico wordt gelegd. De trompettist mist het Mariachi vibrato, de gitarist lijkt te veel pop in zijn hoofd te hebben en ook de pianist weet nauwelijks raad met wat hem in de schoot geworpen is. Het is niet alleen treurnis troef, hun toegift was mooi en Sánchez is een hartverwarmende verschijning. Zet thuis Tucson-Habano op en voel de droogte van Texas, de loomheid van Cuba. Het tumbleweed rolt over de stranden van Cuba. Die verbeelding is hier niet aangesproken.

Gehoord: vrijdag 08/07/11, 18:00 tot 19:15 Congo, André Klaver