De steevaste Scofield kan kaders niet verleggen

On stage

Hoewel aangekondigd als een akoestische set valt meteen op dat Scofield zijn versterkers toch uit de kast getrokken heeft. Het trio muzikanten dat hem begeleidt, is een jazztrio pur-sang. Scofield is casual gekleed, zou niet misstaan in een truckerscafé, en ziet er uit als een stereotype gitaar-nerd.

Wat

Virtuoze fusion met het kenmerkende geluid van Scofield gaan we horen. Uiteraard. Want het geluid van deze man is al lichtjaren niet aan verandering onderhevig. Een akoestische set zou meer dan welkom zijn geweest om eindelijk dat ingesleten geluid van hem eens niet te horen. Met deze verwachting de zaal ingaan, bleek dus een koude kermis en ook teveel gevraagd. Hij doet wat hij al decennia doet en zoekt de afwisseling in de begeleiding. Deze houding vindt zijn weerspiegeling in de muziek. Scofields standvastige geloof in zijn elektronica is halsstarrig en geeft geen ruimte om het akoestische trio te laten versmelten met zijn spel. Scofield voor, Scofield na, het is bij het opdringerige af en niet creatief. Miller, Colley en Stewart spelen op een eiland, zorgvuldig, netjes, zonder risco's.

Publiek

De roem van Scofield maakt dat de zaal tot de nok toe gevuld is, er kan niemand meer bij. Er zijn vergelijkbaar geklede van de testoron overlopende, snor dragende mannen aanwezig om hun held te eren. Sommigen zelfs gewapend met gitaar. Het valt op dat de zaal de boel gelaten langs zich heen laat glijden.

Oordeel

Je zou willen dat iemand de stekkers eens uit zijn apparatuur trekt en hem een klassiek gitaar in de handen duwt. Laten we dan eens kijken wat er van Scofield overblijft. Niet veel waarschijnlijk. Gehoord: zaterdag 09/07/11 – 22:15 tot 23:30 Hudson, North Sea Jazz, André Klaver