The Black Seeds kent

Het is alweer even geleden dat de Nieuw-Zeelandse reggaeband The Black Seeds op Lowlands stond, in 2007 om precies te zijn. Vijf jaar later is de band toe aan het vijfde studioalbum Dust and Dirt, dat dit jaar in februari uitkwam. Toepasselijk voor de eerste dag van Lowlands, waar stoffig het juiste woord is. Dat is het optreden van The Black Seeds niet, maar loeiheet worden we er ook niet van.

CONCERT:
The Black Seeds, Lowlands Grolsch, vrijdag 17 augustus 2012

Door: Judith Laanen, 3voor12.vpro.nl

MUZIEK:
De achtkoppige formatie van The Black Seeds maakt een relaxte mengelmoes van reggae, funk en soul. De Nieuw-Zeelandse band komt uit hoofdstad Wellington en valt in hetzelfde rijtje te scharen als stads- en genregenoten Fat Freddy's Drop. The Black Seeds begon rond dezelfde tijd als Fat Freddy's Drop, in 1998, en is inmiddels zeven albums rijker, inclusief een remix- en een live-album. Leuk detail: voormalig bandlid Bret McKenzie maakt nu furore met Flight of the Conchords. Dit jaar kwam het vijfde studioalbum Dirt and Dust uit.

PLUS:
Oef, wat een relaxt begin van de Lowlandsvrijdag als je met deze band de dag aftrapt. De Grolsch staat terecht helemaal tot aan het eind vol. Openingsnummer 'Fire' gaat er lekker in met deze hitte. De bijbehorende solo's van zowel trompet als saxofoon laten zien dat The Black Seeds als goed geoliede machine draait. Zoals het een goed reggae-optreden betaamt drijven de eerste wietdampen niet lang daarna voorbij. Van veraf lijkt zanger Barnaby Weir een beetje op Lenny Kravitz, maar dan de mellow versie. Over die soulkant gesproken: dat heeft deze band wel, en ze schakelen geregeld over tussen rock, reggae, funk en dan weer soul. Het is bijzonder prettig dansen in de Grolsch. Het is ook bijzonder prettig water schieten op de chille danstonen, getuige de vele waterpistooltjes waarmee het publiek elkaar koel houdt.

MIN:
Soms kun je het maar simpel houden: deze band klinkt wel lekker, maar daar blijft het dan ook een beetje bij. Er is één trucje dat ze telkens uithalen en na een tijdje gaat dat vervelen. Zodra de boel dreigt in te zakken, zowel in de set als binnen verschillende nummers, gooien ze er een stevig stukje rock tussendoor om het publiek weer mee te krijgen. Het werkt, maar meer ook niet. Het ontbreekt The Black Seeds dus aan echte hits, de nummers beklijven niet. Jammer, want als ze die wel hadden was dit een goede show geworden. Vooral het soulvolle 'Rotten Apple', voorzien van zwoele zang en diepe bas, lijkt het wegloopmoment in de set. Ook het 'klap allemaal gezellig mee jongens' kennen we nou wel. Erger misschien: ook deze band lijkt de meezingvorm van publieksparticipatie nog niet ontstegen. 'Say oh yeah, say oh-oooh'. Dat werkt alleen voorin, waar de echte aandacht is. Achterin lijkt de band toch meer als achtergrondmuziek te fungeren.

CONCLUSIE:
The Black Seeds hebben niet genoeg hits om te zorgen dat je na Lowlands tegen al je vrienden zegt 'nou, weet je wélke band je eens moet luisteren...!' Kanttekening daarbij is dat het geen slechte band is. Dat wil zeggen: ze spelen prima, maar echt spetteren doet het niet. Misschien is dat maar goed ook, dan hebben we nog wat energie over voor de rest van de dag.