On stage
Uiterst links zit pianist Uri Caine achter zijn vleugel, weinig flamboyant in uiterlijk, maar des te doeltreffender in watervlugge melodische weefsels. Uiterst rechts zit geheel ingedoken op zijn stoel de Italiaanse trompettist Paolo Fresu, die volgens mijn buurvrouw 'zo te zien een carriere als Bretonse filmster ambieert.' Dit naar aanleiding van Fresu's modieuze zomeroutfit en haardracht - niet zijn spel.Verwachting
Afgezien wat 'etnische' (pardon my language) platen van Caine heb ik geen idee wat ik hiervan kan verwachten. En dat is ook wel eens fijn: meestal is het zelfs beter om niet vooraf de recensies te lezen voordat men het theater betreedt.Reactie publiek
De Madeira is muisstil en in diepe concentratie. Het bijna rituele ontzag voor wat hier op het podium tot stand wordt gebracht geeft het eerste deel van dit concert een bijna religieus karakter.Mooiste moment
Zeker, het eerste half uur zetten Caine en Fresu al improviserend een imposante architectuur neer. Tegelijkertijd blijft het misschien juist iets te knap allemaal. Vanaf het moment waarop het strijkkwartet Alborada meespeelt wordt deze ietwat gesloten conversatie voor twee heren opengebroken en naar een hoger (emotioneler) niveau getild.Oordeel
Pas bij het laatste stuk van Caine, een klezmerachtig stuk dat wat betreft melancholie opwekkend vermogen maximaal profiteert van het Alborada strijkkwartet, geeft de recensent zich gewonnen. De weemoedigheid die dan plotseling losbreekt in de zaal appelleert eindelijk aan een emotioneel niveau. De eerste toegift van het strijkkwartet, een modern klassiek repeterend werkje komt hierna met daverend geweld binnen: prachtig. De synergie tussen klassiek en jazz, een subthemaatje van North Sea Jazz, wordt hier fraai uitgewerkt.Jair Tchong
Bezetting: Paolo Fresu (trompet); Anton Berovski, Sonia Peana (viool); Nico Ciricugno (altviool); Piero Salvatori (cello); Uri Caine (piano).Gezien: zaterdag, 20.00u-21.15u, Madeira.
