George Clinton: Free your mind!

De shows duren nog altijd zo'n drie uur. Hoewel bandleider George Clinton 75 wordt in 2016, dirigeert hij het ensemble van soms meer dan 20 man nog altijd van begin tot eind en aangezien de hoofdmoot van de show de hits uit de jaren 70 zijn, krijg je nog altijd een goede inkijk hoe het toen was. Bovendien schiet onmiddellijk een aantal acts van 'nu' door je hoofd (Gnarls Barkley, maar ook wijlen Prince), die onmiskenbaar schatplichtig zijn geweest aan de P-funk van Parliament en Funkadelic. Deze week maak je bij NPO Soul & Jazz kans op kaarten voor hun show in Paradiso op vrijdag 22 juli!

Voor anderen met name

Na 13 jaar op de achtergrond te hebben vertoefd, vond George Clinton uit Kannapolis (North Carolina) begin jaren zeventig het tijd om op de voorgrond te treden. Hij was al aan het bouwen geslagen aan The Parliaments, maar hoofdmoot was het schrijven van hits voor andere artiesten in dienst van Motown. Zo schreef hij onder andere deze twee tracks voor Motown en met name bij die van Jackson 5 is de sound van Clinton ontegenzeggelijk.

P-Funk transporteren

George Clinton creëerde met Funkadelic, Parliament en spinoffs als Bootsy's Rubber Band en The Brides of Funkenstein vanaf 1969 geen muziekstijl maar een sub-genre en gaf het zelfs een naam: P-Funk, oftewel Pure Funk. Daarbij was Clinton hevig beïnvloed door zowel Jimi Hendrix als Sly and the Family Stone, waarbij Clinton een hybride elixer brouwde van kale funk, hardrock, een door LSD gecreëerd surrealisme, kosmische mythologie en zogeheten Afro-futurisme.

Dit alles kwam samen in 1975 bij de release van het Parliament-album Mothership Connection, een conceptalbum over een zootje buitenaardse wezens die de aarde onderwerpen om de ziel van P-Funk naar hun eigen planeet te transporteren. Tot die tijd waren de liveshows van de 5 zangers (Parliament) en 5 muzikanten (Funkadelic) ook al een waar kijk- en luisterspektakel, met 'Maggot Brain' uit 1971 met zijn 9 minuten durende gitaarsolo van Eddie Hazel als lichtend voorbeeld. Maar bij Mothership Connection drukte Clinton echt zijn stempel op de tijd, zeker met topmuzikanten in zijn rug als Bootsy Collins, Maceo Parker, Fred Wesley en de gebroeders Brecker.

Ongedwongen gevangenschap

En als je dacht dat het album al te veel was om te doorgronden, dan werd je helemaal in ademnood gebracht bij de live-vertolking van dat album. Ze tourden namelijk daadwerkelijk met een Mothership, een reusachtige prop waar de band uitkwam tijdens optredens, om aan te geven dat zij de aliens waren die de P-funk wel even mee zouden nemen naar hun planeet.

Tijdens het optreden zweefde het ruimteschip over de hoofden van het publiek. Op het podium een ratjetoe aan muzikanten en artiesten - Afronauts - vaak gekleed in futuristische outfits, gemixt met Afrikaanse traditionele kleding of soms alleen een gele luier dragend, die je drie uur lang in ongedwongen gevangenschap hielden en waarbij je wel moest bewegen. 'Free your mind and your ass will follow', riep Clinton dan ook niet zelden tijdens zijn funkopera.

In het epicentrum van dit alles stond George Clinton, op zijn space-boots en met zijn kleurige kapsel. Veel veel veel later ging de conservator van het Smithsonian´s National Museum of African American History and Culture bij George Clinton op bezoek om te praten over zijn medewerking aan de tentoonstelling Musical Crossroads aldaar, waar Kevin Strait tot zijn verbazing zag dat het gigantische ruimteschip uit die show in de woonkamer stond van George Clinton. Uiteindelijk werd de Mothership uit elkaar gehaald en naar het museum gebracht waar het weer in elkaar werd gezet, wat je in onderstaand filmpje kunt zien.

Muzikale erfenis

Wanneer je het over zwarte muziek had in de jaren 70 kon je niet om George Clinton en zijn kornuiten heen. De tussen genres laverende muziek, de positieve boodschap en met name de live-optredens zetten een standaard waar artiesten in de jaren 80 als Gap Band, Zapp, Rick James en Prince op voort konden borduren. In de jaren 90 kwamen daar nog eens Westcoast-rappers als Dr. Dre en Snoop Dogg overheen die met een dikke knipoog naar George Clinton met G-funk op de proppen kwamen. Clinton zelf zei het ooit mooi: "Afro-futurism gives you something to feel positive about. It makes you feel part of something bigger than whatever it is we can see."