It's like candy!

On stage

Verschillende generaties komen loom het podium op en beginnen met het soort van ultratrage seventies soul waar nu nog steeds karrevrachten jonge zangeressen hun voornaamste inspiratie aan ontlenen. Een bepaald soort film genre met veel softfocus camerawerk - daar doet dit direct aan denken. Muziek ook waarmee een Eddie Murphy direct parodiërenderwijs aan de slag zou kunnen.

Wat

Vibes, vibes en nog eens vibes. Vibrafonist, zanger en producer Roy Ayers was al acid jazz toen acid jazz nog gewoon 'dansbare jazz' heette. Om de zoveel jaar ontdekt weer een nieuwe generatie deejays en musici deze oldtimer, wiens status vooral in kringen van insiders (deejays en journalisten) groot is. De pure jazz goegemeente heeft Ayers met zijn populariserende muziek nooit kunnen overtuigen, waarschijnlijk vooral omdat hij de dansfactor vaak centraal stelt, iets wat helaas nogal verdacht is binnen een genre dat binnen een aantal decennia een zeker intellectualistisch aura over zich heen heeft opgetrokken. Het grote publiek heeft Ayers echter ook nooit weten te bereiken, op wat 'moments of fame' in de discotijd na dan. Misschien lukt het nu, met de jonge pianist (en Blue Note recording artist) Robert Glasper, die onomwonden zijn eigen missie tegenover NTR televisie als volgt formuleerde: 'taking jazz to mainstream'. #enoughsaid

Moment

Bij de aankondiging van Ayers' gasten wordt hiphop grootheid Pete Rock per abuis aangekondigd als Chris Rock (standup comedian). Vakkundig wordt deze pijnlijke uitglijder gladgestreken met een ruiterlijke erkenning dat geen enkele repetitie aan dit concert vooraf ging, maar dat men vanavond allemaal vanuit 'love and happiness' heeft gewerkt. #kuch #yesyesy'all #peace

Oordeel

Bill Withers (die, terzijde, recent aan een volkomen terechte én rijkelijk late internationale herwaardering onderhevig is), Cameo, Hall & Oates: Roy Ayers put vanavond vaardig uit het werk van grote voorgangers om de Congo geheel op z'n kop te zetten. In medleyvorm nog wel, en het werkt als een tierelier. Het geeft wel te denken waarom Ayers blijkbaar zelf niet dergelijke standards heeft weten te vereeuwigen. Vettige funk, slick, maar op z'n tijd niet onaangenaam. It's like candy!

Gehoord: Roy Ayers & guests, Congo, zaterdag 10 juli, North Sea Jazz, Jaïr Tchong