Muziek maken is ook maar werk
- Nieuws
- Muziek maken is ook maar werk
De regen barst los en de Congo blijft vol. Maar komt dat ook echt door Swamp Dogg?
Wie?
Swamp Dogg is al een halve eeuw in de muziek te vinden, als zanger, pianist en producer. De R&B zanger voor kenners, die altijd in de schaduw van de groteren als Al Green en Solomon Burke heeft gestaan. Een dominee-achtige verschijning, klein van stuk, wit pak met zwart overhemd en een headset microfoon. En dan nog zijn band, die vooral keurigheid uitstraalt, met flink gezette bassist en gitarist, en een blazerssectie van middelbare leeftijd. ??
Verwachting
Waarschijnlijk niet bekend bij het grootste gedeelte van het publiek, maar zijn aanprijzing als een van de muzikanten die later het meest door hiphoppers is gesampled, schiep wel verwachtingen. En tussen alle nu-soulbandjes is het natuurlijk geweldig om ook eens iemand te kunnen zien die de jaren ’60 en ’70 ook echt heeft meegemaakt.
Publiek
Tegelijkertijd met het concert barstte ook de regen los, waardoor maar weinig mensen de tent verlieten. Er werd welwillend naar Swamp Dogg gekeken, maar de echte pit ontbrak. Hij maakte ook weinig contact met het publiek en praatte vooral over zichzelf tijdens de intermezzo’s. Zijn ballad The world beyond werd op gejuich onthaald, maar dat kon ook komen door het gelijktijdig opkomen van de kortgerokte achtergrondzangeresjes.
Moment
Het leukste moment is niet eens afkomstig van het concert van Swamp Dogg. In zijn voorprogramma stond namelijk zijn eigen moeder: Vera Lee, die zelf nog achtergrondzangeres was bij onder meer Dinah Washington. Een klein oud dametje met een blond permanent, die moeilijk liep, muzikale cues mistte en hoge noten niet haalde. Maar het vertederde publiek gaf haar het grootste applaus. ??
Oordeel
Degelijk, routineus, en soms zelfs corny. Dat kunnen we hem moelijk kwalijk nemen, hij speelt al veertig jaar zo, toen zijn favoriete sounds nog lang geen clichés waren. Elk nummer eindigde met een stevige gospel-uithaal, de blazers doen hun riffjes, de zangeressen hebben hun eigen pasjes en de bassist plompte zijn baslijnen. Een vette, dikke moerassound, maar weinig pieken of dalen. Misschien zei hij het zelf het beste: We came to work – we came to play.
Swamp Dogg, 21.15-21.50, 10 juli 2010, Congo, North Sea Jazz. Jim Glerum
