Soberheid troef bij Madeleine Peyroux

On stage

In een outfit die een grijze muis niet zou misstaan loopt Madeleine Peyroux het podium op. "We're gonna have some fun", belooft ze. Vervolgens zet ze haar eerste nummer in. Een lief luisterliedje is het. Het publiek luistert ademloos toe.

Wat

Lieve luisterliedjes blijft Madeleine maar ophoesten. Ze speelt veel eigen, nieuw werk: "I have some songs you haven't heard before, hopefully. Because they're new and mine", zegt ze al snel. Het is een gewaagde keuze om op een massafestival als North Sea Jazz onbekende nummers te spelen. Madeleine heeft een aangename, over het algemeen zuivere stem, die echter ook weinig afwisselend en behoorlijk vlak is. Het publiek luistert nog ademloos toe.

Publiek

Op een gegeven moment merkt Madeleine Peyroux op dat het publiek zo stil is: "Thanks for being so quiet, it feels like you can hear us". En in het begin is het ook aangenaam om tussen de typische festivalbands die herrie maken, aandacht trekken en luid zingen, eindelijk eens een zangeres te zien die gewoon zingt, zonder glitterjurken en lichtshows. Maar na een tijdje begint ook dit geinteresseerde publiek zijn concentratie te verliezen: Peyroux wordt na het zoveelste lieve luisterliedje gewoon een beetje saai. En dan kunnen ook de oudere nummers van Madeleine Peyroux als Love in Vain het concert geen nieuwe impuls geven. Steeds meer bezoekers, die voor dit zogeheten plus-concert een extra kaartje hebben moeten kopen, gaan weg; op zoek waarschijnlijk naar een typische festivalact.

Sympathiek moment

Als Madeleine Peyroux refereert aan haar bestaan als muzikante in de straten van Parijs en opmerkt dat daarbuiten veel talent rondloopt en dat zij nu op dit festival staat. Ze weet dus nog waar ze vandaan komt.

Oordeel

Het is fijn dat het bij Madeleine Peyroux niet om de show, maar om de muziek draait. Helaas zijn haar songs en haar stem niet veelzijdig genoeg om tot het einde te boeien.

Gezien: 21.45-22.30, 9 juli 2011, Amazon, North Sea Jazz, Maarten van Heuven