Matt Schofield maakt verwachtingen waar

On Stage

Schofield laat zich begeleiden door drums en hammond orgel. Het podium is sober; uiterlijk vertoon is hier niet aan de orde, men laat liever de muziek voor zich spreken. Speciale gasten zijn John Cleary op toetsen en de Nederlandse zanger/harmonicaspeler Big Pete.

Wat

Voordat het concert begint moet je op dit festival eerst altijd een soort van Ster-reclameblok ondergaan, maar dan is het eindelijk zover. Matt Schofield maakt 'powerblues', qua inspiratie schatplichtig aan blueslegendes als Albert King (van wie hij ook een nummer speelt) en de Britse bluesrevolutie eind jaren zestig (Clapton). Maar ook de geest van Stevie Ray Vaughn schijnt door in zijn spel, vooral wanneer hij tegen einde van het concert een funky jam begint, die langzaam overgaat in een instrumentale versie van If You Want Me To Stay van Sly & The Family Stone. Een beetje zoals Vaughn dat deed met Superstition van Stevie Wonder. Dit funky intermezzo en een ballad als Where Do I Have To Stay zijn een verademing tussen de geijkte bluesschema's en zorgen ervoor dat het concert niet eenvormig wordt.Schofield laat geen steken vallen. Toch is het jammer dat er weinig dynamiek in zijn spel zit; als hij ook eens heel zacht zou spelen om daarna weer voluit te gaan, dan krijgt de spierballerij nog meer impact dan nu het geval is. Oude vriend John Cleary speelt een aantal stukken mee op toetsen, maar de grote verrassing is het gastoptreden van Big Pete, die door Schofield terecht wordt aangekondigd als groot talent op de mondharmonica.

Publiek

Wanneer het concert begint is de zaal nog vrijwel leeg aan het begin van deze eerste festivalavond. Na de eerste noten stromen de mensen toe, maar vol raakt de zaal niet. Degenen die er wel bij zijn breken de zaal niet bepaald af, maar laten beschaafd hun waardering blijken. Dat doet vermoeden dat het voor velen de eerste keer zal zijn geweest dat ze Matt Schofield hebben zien optreden.

Moment

Het inzetten van een nummer van zijn grote voorbeeld Albert King begon erg veelbelovend, totdat het hammondorgel technische kuren kreeg en het nummer door de rondzingende lage tonen niet tot z'n recht kwam.

Oordeel

Schofield laat met zijn trio zien dat hij het bluesrock-ambacht beheerst. De eenvormigheid die bij bluesconcerten altijd een gevaar is, wordt vermeden door de blues af te wisselen met bijvoorbeeld meer funky passages. De enorme Nile is er misschien niet het ideale podium voor, maar meer dynamiek in het spel zou de climaxen een grotere impact geven.

Gezien: Nile, 17.45-19.00, 8-7-2011, North Sea Jazz, Pieter van Hoogdalem