Kenny Burrell heeft een simpele melodieuze stijl, die voortkomt uit bebop en blues. Deze voorhoedespeler van de recht-toe-recht-aan jazzgitaar werd veelgevraagd voor de begeleiding van solisten en geldt als meetlat voor veel jazzgitaristen tot op de dag van vandaag.
Leerling
Burrell werd geboren in Detroit in 1931 en groeide op in een muzikale familie, zijn moeder speelde piano en zong in het Second Baptist Church koor en zijn vader speelde banjo en ukulele. Burrell leerde gitaarspelen op zijn twaalfde en raakte onder de indruk van Charlie Christian, Django Reinhardt, Oscar Moore, T-Bone Walker, en Muddy Waters. Hij groeide op in de levendige jazz en bluesscene van Detroit, en speelde al jong op de podia in en rond de stad, hij werd bevriend met pianist Tommy Flanagan, de saxofonisten Pepper Adams en Yusef Lateef, drummer Elvin Jones en nog veel meer.Professioneel
In 1951, maakte Burrell zijn eerste opname in een sessie met een combo waarin zowel trompetter Dizzy Gillespie alswel saxofonist John Coltrane, vibrafonist Milt Jackson, en bassist Percy Heath zaten. Hoewel zijn talent toen al werd geschaard onder de beste van de professionele jazzspelers bleef Burrell doorstuderen bij de beroemde klassieke gitarist Joe Fava en schreef zich in voor het muziekprogramma aan de Wayne State University. Met zijn behaalde graad in 1955 met een B.A. in muziekcompositie en theorie, werd Burrell in dienst genomen voor een toer van een halfjaar met het trio van Oscar Peterson. Toen Burrell and Flanagan het jaar daarna Burrell en Flanagan naar New York City trokken waren ze meteen de meest gezochte begeleiders van de stad, ze speelden mee met zangers als Tony Bennett en Lena Horne, in Broadway theaterorkesten, zowel als opnames met een rits van legendarische musici waaronder Coltrane, trompetter Kenny Dorham, organist Jimmy Smith, zangeres Billie Holiday, en vele anderen. Vakman
Burrell maakte zijn platendebuut als bandleider op de 1956 Blue Note sessie "Introducing Kenny Burrell". Vanaf het einde van de vijftiger jaren ging Burrell opnames maken met zichzelf en anderen, en zo verschenen er talloze platen waaronder veldenswaardige als in 1957: "The Cats featuring Coltrane", 1963: "Midnight Blue featuring Stanley Turrentine", 1965: "Guitar Forms" met arrangementen van Gil Evans en 1968: "Blues-The Common Ground".Meester
Vanaf 1971 ging Burrell muziekcolleges geven, waaronder de eerste serieuze cursus in de V.S. over de muziek van componist, pianist, en bandleider Duke Ellington. Hij ging in de decennia erna door met spelen, opnemen en lesgeven. Dat leverde platen op als": "Guiding Spirit", "Sunup to Sundown", "Collaboration with pianist LaMont Johnson", "Primal Blue"en het op kerkmuziek geïnspireerde "Love Is the Answer". In 2001 kwam Burrell met een relaxt kwartet: "A Lucky So and So" en die werd vervolgd in 2003 met "Blue Muse".Eminentie
Zijn 75ste verjaardag werd in 2006 gevierd met een live-opname die uitkwam als: "75th Birthday Bash Live!" In 2010, maakte Burrell nog een live album: "Be Yourself: Live at Dizzy's Club Coca-Cola", opgenomen in een kleine zaal van het Lincoln Center. Naast zijn optredens organiseerde Burrell het Jazz Studies Program aan de UCLA en werd hij President Emeritus of the Jazz Heritage Foundation.