Bob Marley trapt op de rem voor liveversie No Woman, No Cry

Wat hebben Bob Marleys No Woman, No Cry, Lola van The Kinks en I Want You To Want Me van Cheap Trick met elkaar gemeen? Bij al die nummers is het de live-uitvoering die uiteindelijk bekender geworden is dan het in de studio opgenomen origineel.

Wanneer Bob Marley en zijn begeleidingsband The Wailers in juli 1975 het podium van het Londense Lyceum Theatre opstappen, nemen ze de definitieve versie van No Woman, No Cry op. Want hoewel die song een jaar eerder al op Marleys zevende album Natty Dread stond, is het deze liveregistratie die uiteindelijk op alle compilaties en radiozenders te horen is.

Lager tempo

De versie die Marley en The Wailers in Londen spelen, verschilt dan ook behoorlijk van het origineel. Het lome tempo op het podium blijkt een perfecte match met het melancholische beeld dat de tekst schetst, over Marleys jeugd in Kingston.

Het origineel van het nummer op Natty Dread heeft een hoger tempo, waarbij een drumcomputer een centrale rol inneemt in het geluid. Beluister het origineel hieronder:

Verkeerd begrepen

Ondanks de populariteit van de track blijkt No Woman, No Cry ook een van de nummers van Marley te zijn die het vaakst verkeerd begrepen wordt. Veel luisteraars hebben het idee dat ‘als er geen vrouw is, dan is er geen reden om te huilen’ de centrale boodschap van de track is.

Dat is niet het geval: de titel in het Jamaicaans Patois, de taal waarmee Marley opgroeit, zou “No woman, nuh cry” zijn. Het woord ‘nuh’ staat ongeveer gelijk aan het Engelse woord ‘don’t’, waardoor de centrale betekenis van No Woman, No Cry dus eigenlijk “Nee vrouw, huil niet”. In de originele studioversie is het verschil tussen 'no' en 'nuh' een stuk beter te horen.

Steun voor de gaarkeuken

Hoewel de heersende mening is dat Bob Marley het nummer zelf heeft geschreven, staat Vincent Ford vermeld als songwriter van No Woman, No Cry. Ford was een vriend van Marley, die een gaarkeuken runde in Trenchtown, het deel van Kingston waar de tekst van het nummer naar verwijst.

Door Ford als songwriter aan te wijzen, mocht hij royalties in ontvangst nemen, waarmee hij zijn gaarkeuken kon blijven runnen. Soortgelijke trucs haalde Marley naar verluidt vaker uit: hij ondersteunde vrienden en bandleden door aan te geven dat zij zijn nummers hadden geschreven.

Vakantieplaatjes op NPO Radio 2

Van 8 t/m 12 augustus draaien wij jullie favoriete vakantieplaatjes op NPO Radio 2. Welk nummer mag echt niet ontbreken tijdens deze week? Geef het hier door!