Nadat in 1995 het album The Great Escape verschijnt, voelen de heren van Blur dat ze toe zijn aan iets nieuws. Een paar jaar eerder staat Blur in eigen land nog op gelijke voet met Oasis, maar de broers Gallagher winnen de populariteitswedstrijd definitief wanneer ze het album (What The Story?) Morning Glory uitbrengen, met daarop de klassiekers Wonderwall en Don’t Look Back In Anger. Britpop is dan op zijn hoogtepunt.

Zoveel mogelijk herrie

Er wordt voor gekozen om een andere muzikale richting op te gaan wanneer Blur begint aan de opnames van zijn titelloze vijfde album. “Ik was moe om gecompliceerde stukken te spelen”, zegt gitarist Graham Coxon er jaren na dato over. “Ik wilde gewoon zoveel mogelijk herrie maken.” Hij grijpt de kans om dat te doen dan ook meteen aan wanneer leadzanger en liedjesschrijver Damon Albarn hem een akoestische demo van een nieuw liedje laat horen.

Onzinteksten

Coxon wil de managers van hun platenmaatschappij eens flink laten schrikken en stelt voor om een hele snelle, harde versie ervan op te nemen dat zogenaamd de nieuwe single zou moeten zijn. De rest van de band en hun producer Stephen Street vinden het een leuke grap en maken het in sneltempo af met onzinteksten. De werktitel is Song 2, want dit is het tweede nummer dat ze opnemen. De band is verbaasd wanneer de platenfirma het liedje helemaal fantastisch vindt.

Numerologie

Song 2 duurt exact twee minuten en twee seconden en heeft twee coupletten en evenveel refreinen. Blur zet Song 2, geheel toepasselijk, als tweede nummer op zijn titelloze album uit 1997. Tevens is Song 2 de tweede single van dat album, na Beetlebum. Het nummer bereikt de tweede plek in de Britse Top 40. Dankzij Song 2 krijgt Blur ook in de VS voet aan de grond. De enige gouden plaat die ze daar uitgereikt krijgen is voor het album met dit nummer erop.

Graham Coxon over het ontstaan van Song 2:

Foto omslag: ANP