Robert van der Horst: hockey zit in zijn bloed

Wat was het hockey spannend deze Spelen, zeg! Niet alleen de vrouwen maakten het in de halve finale zichzelf lastig, ook de mannen maakte het zich erg moeilijk. Té moeilijk zelfs, want België bleek een lastigere tegenstander dan verwacht en won de halve finale van Oranje met 3-1. Dat was nog geen einde tournooi voor Nederland, want de mannen waren gebrand om die bronzen plak te pakken tegen Duitsland.

Off to Stratum

Eén van de heren die in Rio het team op sleeptouw nam, was Robert van der Horst. In 2015 werd hij nog verkozen tot FIH Player of the Year en hij draagt de aanvoerdersband van het hockeyteam in Rio. Zijn ouders passen in zijn huis op de kinderen en vonden het superleuk als Floortje en Jeroen de bus voor de deur parkeerden. Off to Stratum, Eindhoven dus!

Jelle Galema

Het Nederlandse team is goed. Heel goed en daarom vallen zelfs hele goede hockeyers buiten de boot naar Brazilië. Bijvoorbeeld Jelle Galema, teamgenoot van Robert bij Oranje Zwart (of eigenlijk Oranje Rood vanaf dit seizoen). "Ik ben als een van de laatsten afgevallen, dus ik was op een haar na in Rio."

Hij kreeg toch het telefoontje van coach Max Caldas dat hij niet mee mocht. Dat had met zijn vorm, rol in het veld en de rest van de selectie te maken, maar over vier jaar hoopt hij erbij te zijn. Natuurlijk volgt hij Robert en het team op de voet.

Jelle is onder de indruk: "Ze hebben het écht goed gedaan! Tot de halve finale hebben ze bijzonder goed gespeeld. Eigenlijk onnederlands." Er is onder coach Caldas ook wel het een en ander veranderd. "Het is heel solide, terwijl het vroeger allemaal heel frivool was." Daarom was hij ook verbaasd dat ze onderuit gingen tegen België.

"Een echte hockey-familie"

Vader en moeder Van der Horst zijn het daarmee eens. "Ze waren onnederlands aan het hockeyen. In Nederland gaat het vaak met een mooi spelletje, maar het moet met een hoop drive in zitten. Buitengewoon spijtig dat het misging in de halve finale tegen België," vertelt vader Rob. Maar in het contact met Rio kwam naar voren: het team is gebrand op een overwinning bij die strijd om het brons.

Hij volgt alles op de voet vanuit Nederland: "Het is heel ver weg en tegelijk heel dichtbij. We zijn een hockey-familie. Het hele jaar door zijn we met hockey bezig." Dat geldt trouwens ook voor moeder Marianne. "Ik vind het superleuk om te kijken en dat de beste maar mag winnen. Zelf heb ik ook jaren gehockeyd."

Als hockey-familie werd de sport bij Robert al met de paplepel ingegoten, maar dat kwam ook omdat hij het superleuk vond. "Hij was dag en nacht met een hockeystick bezig," zegt zijn moeder. "Toen zagen we ook heel snel dat hij er handig mee was." Hij groeide van een kleine dreumes met een stick in de achtertuin uit tot de aanvoeder van het Nederlands elftal.

"Backoffice"

Pa en ma passen op de kinderen, daarom zijn zij er niet bij in Rio. Dat soort dingen vinden ze er gewoon bijhoren: "Wij zijn backoffice. Wij zijn met de kleintjes thuisgebleven. We staan altijd standby." Heel gewoon. "Als je vader wordt van een gezin en met een vrouw die alles op moet vangen, dan ligt daar meestal de druk. Als die druk te hoog wordt, zijn wij er om op te vangen," legt hij verder uit.

Verzoekplaatje

Zonder die goede thuisbasis was de hockeyer misschien ook niet zo ver gekomen. En hij is gek op zijn kids Tim en Lot. Daarom vroeg hij voor hen (en een beetje voor zijn ouders) een liedje aan van Mumford & Sons. Een klassieker in Huize Van der Horst.

Brons? Geen brons?

Ze volgen dus alles. Sterker nog: Rob en Marianne maken van elke wedstrijd een feest en zaten voor de troostfinale met een grote groep de wedstrijden te kijken. Drankje erbij, barbecue aan... Floortje was erbij.

Het werd een zenuwslopende wedstrijd, maar Nederland kwam op een 1-0 voorsprong. Het liep alleen niet lekker en eigenlijk (wij zeggen het liever ook niet) was Duitsland de betere ploeg. Maarja... met een voorsprong win je de wedstrijd.

Zelfs Stockmann niet

De voorsprong verdween alleen. Het werd 1-1 en zelfs de in bloedvorm verkerende keeper Stockmann kon er niet voor zorgen dat het brons met de heren mee naar huis ging. In de shootout ging het mis... Geen medaille.

Dat viel zwaar bij de familie van Robert, maar wat hadden ze het goed geregeld, wat hadden ze een hoop op een plak en wat waren ze trots op 'hun' aanvoerder. Terecht, want een 4e plek is ook een megagoede prestatie.