Vier wereldacts die ternauwernood slepende ruzies hebben doorstaan

Live

Zanger Ed Kowalczyk, die vandaag zijn 50ste verjaardag viert, weet het in de jaren 90 als frontman van Live met hits als The Dolphin’s Cry, Run To The Water en Lightning Crashes tot de top van de alternatieve gitaarrock te schoppen. In 2009 begint het echter te kraken in de band, en daarbij speelt Pinkpop een sleutelrol.

Het komt tot een breuk wanneer de zanger naar verluidt een ‘lead singer bonus’ van honderdduizend dollar in zijn contract heeft staan voor Live’s (uiteindelijk gecancelde) optreden op Pinkpop van dat jaar. De andere bandleden zijn not amused en vormen in eerste instantie de band The Gracious Few. In 2014 brengen ze een nieuw Live-album uit met Chris Shinn als zanger.

Kowalczyk blijft, ondanks de scheiding van zijn bandleden, materiaal van Live zingen. Hij viert het 20-jarig jubileum van succesalbum Throwing Copper door het album integraal te spelen – onder andere op Pinkpop. Daarnaast geeft de zanger zijn solodebuut de titel Alive en wil hij op tournee onder de naam ‘Ed Kowalczyk of Live’. De andere leden van Live spannen hierover een rechtszaak tegen de frontman aan.

Inmiddels is de vrede weer getekend tussen Kowalczyk en de andere bandleden. De frontman sluit zich in 2016 weer aan bij Live. Sindsdien staat de band onder andere op Bospop, Concert at Sea en – hoe kan het ook anders – Pinkpop.

Guns N' Roses

Het dondert al jaren in Guns N’ Roses voordat gitarist Slash in 1996 de band verlaat. De groep rond de onberekenbare Axl Rose heeft in de jaren daarvoor al de nodige leden versleten, waaronder drummer Steven Adler en slaggitarist Izzy Stradlin, een van de belangrijkste songwriters in de band.

Adler, die te horen is op debuut Appetite For Destruction, wordt gedwongen Guns N’ Roses te verlaten tijdens de opnames van Use Your Illusion, het dubbelalbum dat in 1991 als opvolger dient. Adlers drugsverslaving blijkt zo heftig te zijn, dat hij niet meer in staat is om nummers als November Rain, Live And Let Die en Don’t Cry in te spelen.

Dat laatste nummer is ook verbonden met het afscheid van Stradlin. De gitarist raakt steeds gefrustreerder over de richting die de band is ingeslagen. Hij komt dan ook niet opdagen tijdens de opnames voor de clip van Don’t Cry, en bevestigt een maand later dat hij uit de band is gestapt. In de videoclip is nog wel een verwijzing naar de gitarist te zien in de vorm van een bord met “Where’s Izzy?”.

De gemoederen tussen leadgitarist Slash en Rose lopen ook al een tijd hoog op. Volgens Slash is de cover van Sympathy For The Devil uit 1994 ‘het geluid van een band die uit elkaar gaat’. Rose dwingt de gitarist om de solo meer als Keith Richards te spelen. Daarnaast vraagt hij jeugdvriend Paul Tobias, zonder medeweten van Slash, om een extra gitaarpartij in te spelen. Niet veel later besluit de gitarist dat het genoeg geweest is.

In 2016 komt het uiteindelijk tóch nog goed tussen Rose en Slash. In de Not In This Lifetime-tournee staan ze weer samen op het podium, geflankeerd door bassist Duff McKagan uit de klassieke line-up. Een volledige reünie is het niet: Izzy Stradlin en Steven Adler zijn nergens te bekennen.

The Rolling Stones

Over Sympathy For The Devil gesproken: de omgang tussen Mick Jagger en Keith Richards verloopt ook niet altijd even soepel. In 1986 nemen The Rolling Stones het album Dirty Work op. Richards is klaar voor een tournee, maar Jagger weigert op pad te gaan en richt zich op solowerk.

"Ik was ontzettend pissig dat hij het album niet goed vond", vertelt Richards later aan Rolling Stone. "Ik wilde gaan toeren, en we kregen geen duidelijk antwoord totdat de plaat af was." Jagger blijft achter zijn beslissing staan, en geeft aan dat als The Stones wél op tournee waren gegaan, dat waarschijnlijk het eind voor de band betekend had.

Wanneer Jagger zich wederom op zijn solocarrière richt, gaat Richards ook voor eigen succes met het album Talk Is Cheap (1988). Daarop lijkt hij in het nummer You Don’t Move Me een sneer naar Jagger uit te delen.

Een jaar later is alles toch weer koek en ei tussen de twee Britten, wanneer ze samen Mixed Emotions schrijven en een enorme hit scoren.

Maar de onenigheid tussen Jagger en Richards in de jaren 80 blijft toch sluimeren bij de gitarist. “Sinds de jaren tachtig begon Mick ondraaglijk te worden”, schrijft Richards in 2010 in zijn autobiografie Life. In hetzelfde boek geeft hij aan dat Jagger een ‘tiny todger’ heeft.

Richards biedt zijn excuses aan voor de opmerking, al is het niet de laatste keer dat hij iets over het geslachtsdeel van Jagger zegt. Nadat de zanger in 2016 op 73-jarige leeftijd vader is geworden, wordt Richards geïnterviewd door de Wall Street Journal. “Mick is een ouwe viespeuk”, zegt hij, “het wordt tijd voor the snip (sterilisatie, red.), je kan op die leeftijd geen vader meer worden. Die arme kinderen!”

Wederom eist Jagger dat Richards zijn excuses aanbiedt. “Ik heb enorm veel spijt van mijn opmerkingen over Mick”, schrijft de gitarist op Twitter. De zanger neemt er genoegen mee en The Stones toeren verder.

Simon & Garfunkel

Zo vredig als de harmonieën van Simon & Garfunkel klinken, zo onstuimig ging het er achter de schermen aan toe. Het duo leert elkaar op school kennen en brengt in 1957 (onder de naam Tom & Jerry) eerste single Hey, Schoolgirl uit. Het is een bescheiden succes voor de op dat moment 15-jarigen.

De eerste barstjes in de samenwerking ontstaan echter wanneer Simon een platendeal aangeboden krijgt – zonder Garfunkel. Simon gaat akkoord, zonder het aan Garfunkel te vertellen. Die is gekwetst, en de samenwerking lijkt ten einde. Na enkele jaren zoeken de Amerikanen elkaar toch weer op: in 1963 komen de twee voor het eerst bij elkaar onder de artiestennaam Simon & Garfunkel.

Jaloezie blijft een thema in de carrière van het duo. “Ik herinner me een fotosessie met Artie waarin hij zei: ‘Wat er ook gebeurt, ik zal altijd langer dan jou zijn’”, vertelt de zanger in 2017 in zijn biografie Paul Simon: The Life. "Deed dat pijn? Genoeg pijn dat ik het me zestig jaar later nog altijd herinner.”

Professionele jaloezie was er ook: bij het maken van hun laatste album, Bridge Over Troubled Water uit 1970, kunnen Simon & Garfunkel het maar niet eens worden over het twaalfde nummer. Omdat de zangers elkaars nummers niet op willen nemen, wordt het album tenslotte met elf tracks uitgebracht. Niet lang na de release van het album kondigt het duo aan uit elkaar te gaan.

Reünies zijn er wel geweest in de loop der jaren. Zo brengen Simon & Garfunkel maar liefst 500.000 mensen op de been voor hun concert in Central Park in 1981. De laatste keer dat ze samen op het podium staan is in 2010. Een tournee staat gepland, maar stemproblemen maken het onmogelijk voor Garfunkel om op te treden. Simon kondigt in 2016 aan te stoppen met toeren.

​Foto omslag: ANP